Scooterrijden op vakantie

Dag Laiverds,

Mostar bleek bij nader inzien best wel mee te vallen. Wat het vaak is met toeristische plekken: als je er opeens middenin zit is het vre_se_lijk, maar als je eenmaal mentaal een beetje voorbereid bent op hordes mensen en tourgroep na tourgroep temidden van een heleboel winkeltjes en cafe`s die gemaakt zijn om toeristen te plezieren, valt het allemaal best wel mee.
S middags kwam ik een jongen tegen uit Zweden, die aan mij vroeg waar ik vandaan kwam. Hij vond me er namelijk zo zweeds uit zien. Ik vond hem er niet erg zweeds uitzien en dat bleek te kloppen, want hij was geboren in Jajce, in Bosnie. Hij was met zijn moeder naar Stockholm gevlucht voor de oorlog toen hij vijf was. Nu studeerde hij literatuur en was op vakantie weer terug in zijn geboorteland. Een aardige jongen vol interessante gespreksstof. Hij weet natuurlijk veel beter wat er aan de hand is in dat land dan ik, en dat levert interessante, doch pijnlijke verhalen op.
Wat ik zei over hordes toeristen geldt zeker voor Dubrovnik. Omdat ik van alle kanten had gehoord dat het daar ontzettend toeristisch zou zijn, had ik me voorbereid op hordes mensen van hotels die zich op de uitstappende buspassagiers storten, eindeloze cafe`s en restaurants met `authentiek` voedsel, veel vermaak, veel touraanbieders en vooral veel, heel veel mensen van over de hele wereld, behalve uit Kroatie.
Het was precies zo. Toch is Dubrovnik heel mooi, je moet alleen niet de echte Kroaten willen leren kennen. Alles gaat hier automatisch in het Engels, al weet ik inmiddels heus wel hoe ik mijn eten netjes in het Servisch-Kroatisch-Bosnisch (het is allemaal vrijwel hetzelfde) moet bestellen.
De stad zelf doet wat denken aan Venetie, al ontbreken de massa`s water en de gondoliers. Om het geheel van witte keienstraatjes en prachtig versierde gebouwen staan de stadsmuren, die de stad tegen invloeden van buitenaf beschermen. Je kunt er helemaal rond overheen lopen en al is het zinderend heet, ook ik begeef me op de trappen rond de stad. Het is zeker de moeite waard.
Na 1,5 dag Dubrovnik neem ik de Jadrolinia-boot naar Korcula, een eiland dat een eindje naar het noorden ligt. De tocht duurt ongeveer 3 uur, maar van mij had hij de hele dag mogen duren. Ik weet niet hoe het komt, maar ik vind varen schitterend, ook op zo¨n joekel van een schip. Lekker een beetje lezen in de zon terwijl de zeewind je afkoelt, met het constante gebrom van de motoren en het prachtige landschap dat langzaam aan je voorbij glijdt.
Toch ging ik in Korcula van boord. Op zondag is het in Korcula erg rustig, op wat toeristen na bijna uitgestorven. Dat zou ook kunnen komen door de temperaturen; die zijn er niet naar om de straat op te gaan en wat te gaan doen. VAndaar dat ik de zondag vul met op bankjes zitten, een beetje zwemmen en uiteindelijk, als het wat afkoelt, heerlijke mosselen eten op een terrasje aan het water. Een wonderlijke kalmte maakt zich van me meester, terwijl ik me gelaten in de wereld die ¨toerisme¨ heet onder laat dompelen. Ik ben helemaal niet meer aan het reizen over de balkan, ik ben gewoon vakantie aan het hebben in een mooi en zonnig oord. En eigenlijk vind ik dat prima.
Vanochtend na een rustige start, opnieuw tourgroepen observerend en een duik nemend in het kristalheldere water van de blauwe zee, begeef ik me naar het toeristen-informatie centrum en huur voor de rest van de dag een scooter. Ik heb nog nooit eerder op zon ding gezeten, maar ik bluf me eruit en tour de rest van de dag rond over het prachtige eiland.
Na een uur of 5 rijden langs Brna, Cara en Pupnat ben ik bruinverbrand en enigszins verdwaasd van het constante geratel van de knalgele scooter, maar wel erg voldaan want het landschap van Korcula is schitterend en een scooter is een prima manier om op zo`n hete dag toch wat van het eiland te zien.
Vanavond is er traditionele gevechtsdans van Korcula. In mijn nieuwe hoedanigheid van toerist op vakantie denk ik dat ik daar maar heen moet. Verder ga ik zometeen traditioneel kroatische vis eten in een eet-tentje met de naam Marko Polo (die schijnt hier vandaan te komen).
Morgen vertrek ik met de boot naar Split. Ik heb erg mijn best gedaan om de boot uit te zoeken die er het langst over doet, want ik heb wel weer zin in een tijdje varen. Na Split ga ik een dagje Zagreb bekijken, de hoofdstad. En dan is het, wonderlijk genoeg, toch echt tijd geworden om een trein te nemen naar het voorlopige einddoel: Ljubljana. En vanaf daar zien we weer verder.