Kiev

Aangekomen in Kiev loop ik richting het hostel wat ik geboekt heb. Omdat de straatnamen hier nu eens in het Russisch, dan weer in het Oekraiens worden geschreven heb ik wat moeite met het vinden van de juiste straat. Bovendien staat het hostel nergens aangegeven en is de ingang goed weggestopt op 3-hoog achter een deur in een achteraf-steegje. Toch is de receptie verbaasd als ik zeg dat ik wat moeite had om het hostel te vinden.
Kiev is wat ik ervan verwacht had: het is groot, druk en overwegend vol grauwe gebouwen, maar het is er wel typisch oost-europees gezellig. Veel meer in Nederland gaat iedereen hier met mooi weer naar buiten om ijs te eten en op een bankje een boek te lezen. Ik probeer me erin te mengen en dat gaat me goed af, want ik word meermalen als 'local' aangesproken in het Rusissch- waarop ik dan in het Russisch antwoord dat ik geen Russisch spreek, sorry.
Ik bekijk wat van de stad en bezoek de st. Sophia-kathedraal, die me zeer bevalt en die uiteraard voorzien is van de karakteristieke gouden koepels die je hier vaak ziet. Ik kom twee Braziliaanse zweden tegen waarmee ik nog wat door de stad slenter en daarna begeef ik mij naar het station, want ik wil uiteindelijk door naar Odessa of Chisinau.
Nu ben ik al eerder in Oekraine geweest en de taferelen bij het loket van het treinstation staan nog vers in mijn geheugen: uren wachten en daarna weg worden gesnauwd omdat je niet begrepen word. Vandaar dat ik al bij de gedachte aan het kopen van een treinkaartje enigszins gespannen raak. Toch sluit ik me aan in de rij en hoop er maar het beste van.
Nadat ik langs drie loketten gestuurd ben en drie keer in het Russisch ben afgesnauwd beland ik uiteindelijk bij een loket waar de jongen achter mij in de rij wel Engels spreekt. Ik ben erg blij dat hij mij zijn hulp aanbiedt. 'I know, It's hard to deal with these if you don't speak the language' zegt hij, wijzend op de juffrouw achter de kassa.
Blij met mijn kaartje ga ik terug naar het hostel. Mijn hostelgenoten blijken erg gezellig en ik heb een leuke avond. En spijt dat ik morgen alweer vertrek!
De volgende dag vertrek ik vroeg richting het oude klooster in het zuiden van de stad. Een enorm complex waar massa's mensen rondlopen om te bidden, kaarsjes te branden en ik weet niet wat. Alle vrouwen dragen hier een hoofddoek, dus voeg ik me daarnaar en schaf er ook een aan.
Ergens in dit klooster moeten ondergrondse gangen bestaan waar de lichamen van geestelijken in glazen kisten te aanschouwen zijn. Omdat alles echter in het Russisch geschreven is loop ik een hele tijd verdwaasd rond. Sowieso is dit centrum van spiritualiteit wat moeilijk te begrijpen voor een heiden als ik. Mensen zijn hier ontzettend vroom en slaan drie kruizen bij iedere afbeelding van Jezus die ze zien. En geloof me; Hij is hier vaak afgebeeld!
Uiteindelijk loop ik ergens in een uithoek een kapel binnen waar geheel onverwacht de ingang naar de ondergrondse gangen is. Met een kaars in mijn hand ga ik naar binnen. De gangen zijn donker en nauw en inderdaad staan er om de zoveel meter glazen kistjes met rollen stof, vermoedelijk met gemummificeerde geestelijken erin. Dat klinkt wat luguber, maar zo is de sfeer niet. De meeste bezoekers nemen veel tijd om bij iedere kist te bidden, het glas te kussen, een aantal kruizen te slaan of op de grond te knielen. Erg bijzonder om mee te maken, maar moeilijk te doorgronden.
Omdat ik het eigenlijk in Kiev wel naar mijn zin heb probeer ik mijn treinkaartje te wijzigen naar een dag later. Dat kan echter niet (of men wil niet meewerken,dat kan ook), dus vertrek ik 's avonds met de nachttrein richting Odessa. Nachttreinen vind ik altijd leuk: ze zijn goedkoop en efficient, maar ze zijn vooral altijd gezellig. Deze keer deel ik mijn coupe met drie jongeren, die aardig Engels spreken. Ze zijn niet erg te spreken over hun eigen land, vinden vrijwel alles 'bad'. "We hebben nieteens een hogesnelheidslijn, zoals bij jullie!" Als ik ze vertel dat je voor een kaartje van Amsterdam naar Parijs doorgaans minstens tien keer zo veel betaalt als voor dit kaartje van Kiev naar Odessa en dat je voor dit geld in Nederland amper 100 kilometer kan reizen in een gewone trein met stoelen valt het echter stil. Het valt me vaker op dat het beeld dat mensen in Oost-europa van hun eigen land hebben helemaal niet positief is en er van westerse landen een soort utopisch beeld bestaat. Westerse toeristen worden daarom vaak een beetje vreemd gevonden; wat doe je hier in deze zooi als je ook in Frankrijk of Italie kan zitten? En soms denk ik bij mezelf ook wel: waarom houd ik mezelf voor dat het hier prachtig is terwijl iedere boerenlul ziet dat het hier een enorme bende is? Maar het is juist die bende en de manier waarop mensen daarmee omgaan die fascinerend is.