Minsk

De bus naar Minsk haalde ik gelukkig ruim; mijn hostel in Vilnius stond praktisch naast het station. Gelukkig is de bus vrij leeg en comfortabel; dat heb ik wel eens anders meegemaakt, reden om normaal gesproken voor de trein te kiezen.
Na een uur of twee kwamen we aan bij de grens van Belarus, gemakkelijk te herkennen aan de wachttoren die boven de bossen uit torent. Litouwen uit was uiteraard geen probleem, maar zoals te verwachten was werd ik bij het binnenrijden van Belarus doordringend ondervraagd door een Russisch sprekende dame met donker haar en felblauwe ogen; op zich al imponerend genoeg. Gelukkig sprak een van mijn medereizigers wel Russisch en Engels, dus werd mij al gauw duidelijk dat ik een ziektekostenverzekering nodig had om binnen te mogen. Nu draag ik die niet op zak, dus ik zag mijzelf al tussen twee grenzen in de bus uit worden gezet (er doen allerlei vreselijke verhalen de ronde over de autoriteiten in Belarus). Niets van dit alles; een verzekering voor een dag is gewoon aan de grens te koop voor 2 euro. Alles in orde dus, door naar Minsk.
Eenmaal in Belarus heb ik mijn ogen geen moment van de buitenwereld af gehouden; ik zou er maar kort zijn. Binnen een half uur had ik mijn eerste Lada, mijn eerste hamers en sikkels en mijn eerste Lenin-standbeeld (nu wel gewoon netjes pontificaal op een dorpsplein) al te pakken. Ook opvallend was het gebrek aan verkaveling in het landschap; alles lijkt een grote akker te zijn. In oekraine is dat in ieder geval niet zo, het is me elders nooit opgevallen.
Minsk is bij binnenrijden meteen al een stad apart. De mij inmiddels welbekende communistenflats staan hier ook, maar dan in gloednieuwe en (nog) goed onderhouden versies. Bovendien zijn de buitenwijken verder amper geasfalteerd, zodat de flats daar gewoon in een weiland staan: een absurd gezicht.
Op het station heb ik eerst maar eens mijn bagage in een kluis gestopt. Dat was al een prachtbeleving, want je moet eerst muntjes kopen. Dat blijken dan ouderwetse USSR-muntjes te zijn, iets anders past niet in de kluizen. Vervolgens mag je je eigen code kiezen met een schitterend klassiek draaischijf-systeem. Wel belangrijk om code en kluisnummer goed te bewaren, evenals het andere minuscule russische muntje (om straks de kluis weer te openen).
Over geld gesproken: wat een prachteenheid hebben ze hier! Moest ik in Litouwen al grinniken om het kleinstje muntje van 1 centas, dat 0,3 eurocent waard is, hier is het kleinste bankbiljet van 10 roebel 0,26 eurocent waard. Vandaar dat alle straatverkopers (bedelaars zijn er niet! Vermoedelijk verboden door dhr. Lukashenko) met hele stapels bankbiljetten in hun handen staan; een vreemd gezicht.
Belarus zelf is -na volledig platgebombardeerd te zijn- bijna volledig herbouwd volgens Stalinistische richtlijnen. Vandaar de symmetrie- en kijkassen en de imponerende gebouwen vol ornamenten van hamers en sikkels, blije arbeiders, graan en hoornen des overvloeds. De winkelcentra (volledig Soviet-stijl) zijn ook vergeven van dergelijke versieringen en ik vind het allemaal prachtig. Normaal gesproken moet ik goed zoeken naar dit soort sporen van communisme, maar hier liggen ze voor het oprapen. Voor een aparte bespreking vatbaar is het gebouw van de KGB, de geheime dienst. Dat is natuurlijk enorm en imposant, maar het meest opvallend is het torentje dat op het dak staat. Dat heeft precies de vorm van een panopticon zoals ik dat ken uit teksten van Bentham en Foucault. En het kan natuurlijk mijn Foucault-geinfecteerde brein zijn, maar een zeshoekige toren met geblindeerde ramen op het gebouw van de geheime dienst is wat mij betreft iets te mooi om waar te zijn (Voor hen die niet weten wat voor filosofisch gewauwel ik uitkraam over panoptica en die wiskundige van de slinger, wikipedia op panopticon en Michel Foucault, dan wordt het duidelijk. Maar pas op: Foucault verandert je wereldbeeld!).
Minsk heeft ook een 'oud' centrum, al is dat eigenlijk volgens mij gewoon verzonnen en nagebouwd. Wel is het op een zaterdag erg populair bij allerlei bruidsparen, zodat ik Escher-achtige wanen krijg als ik er doorheen slenter; Achter elke hoek weer opnieuw dat bruidspaar!
De mensen in Minsk zijn bijzonder vriendelijk, al begrijpen ze niets van mijn westerse gebrabbel. Ook hier zijn de vrouwen overigens (net als in de baltische staten) bijzonder mooi. Dit in tegenstelling trouwens tot de mannen, die in mijn ogen bijna allemaal lelijkerds zijn -maar misschien ben ik gewoon kritisch.
Ik vermaak me uitstekend in de plaatselijke boekwinkel, waar ze al die oude soviet-prints (waaronder mijn favoriet: HET!) in poster-formaat hebben en nog veel andere fantastische dingen. Sowieso is 'shoppen' -iets waar ik normaal gesproken de lol niet zo van inzie- hier een belevenis en heb ik zelfs plezier in de supermarkt -om de nostalgische etiketten van de ingeblikte groente- en vleeswaren-.
Ruim op tijd begeef ik mij weer naar het station, want ik wil niet graag vast zitten in dit land. Al is mijn beeld mbt het regime wat bijgesteld; ik heb geen enkel portret van Lukashenko gezien en volgens mij is het gros van de mensen hier best tevreden. Maar goed, dat is moeilijk oordelen na een dag. In ieder geval vind ik het een erg aangename stad waar ik graag nog eens terug zou komen.
Mijn kaartjes voor de trein worden deze keer gelukkig wel geaccepteerd en rond half tien vertrek ik in een gloenieuwe en halflege nachttrein richting Kiev, waar ik nu- na een dag sightseeing- zit. Daarover later meer, ik heb last van twee minilaptop-armen en ik wil zo naar bed.

Veel liefs en het beste!
Go.