Naar Maramures

De nachttrein van Brasov naar Baia Mare vertrekt rond middernacht en doet 9,5 uur over de 460 kilometer die hij aflegt. Dat is een gemiddelde van ongeveer 50 km/u, wat heel normaal is voor een Roemeense trein. Bij binnenkomst vragen we aan de conducteur of we onze zitplaatsen mogen inruilen voor ligplaatsen. Dat kan gelukkig, en hij brengt ons naar onze 6-persoonscoupé. Onze vier coupégenoten zien in onze binnenkomst een prima aanleiding om de banken tot bedden om te bouwen en één voor één maken we onze slaapplaatsen op. Één van hen is een reus van een kerel, die een beetje Engels spreekt, zodat we kort een praatje kunnen maken. Hij blijkt een rugbyspeler te zijn (‘je ziet het misschien wel aan mijn oren’) in Boekarest, maar voor een paar dagen naar huis in Baia Mare te gaan. Volgens hem is Roemenië een prachtig land, maar wordt het bestuurd door politici die alleen maar hun eigen zakken willen vullen. Daarom is het er zo’n puinhoop, en trekken veel mensen weg. Zes miljoen Roemenen wonen volgens hem in het buitenland, en het worden er alleen maar meer.
Als alle lakens op hun plek liggen wurmt iedereen zich in z’n bed en gaat het licht uit. Ik ben dol op nachttreinen: het ritme van het spoor wiegt me in slaap terwijl buiten de wereld aan ons voorbij trekt. We slapen op de bovenste banken, dus vlak onder het plafond: lekker knus, net als thuis in de boot. Een koel briesje komt af en toe door het raam waaien. Af en toe word ik half wakker en vraag ik me af waar ik ben: op een boot? In een bus? Oh nee, in de Roemeense nachttrein naar Maramures. Als het dan ’s ochtends licht wordt is het landschap veranderd en zien we de eerste markante hooibergen aan ons voorbij trekken. Precies op tijd rijden we Baia Mare binnen.
Eigenlijk had ik liever een nachttrein geboekt naar Sighetu Marmatiei, ongeveer 60 km noordelijker. Maar daarheen gaat geen rechtstreekse treinverbinding vanuit het zuiden, zodat het vanaf Baia Mare zo’n 5 uur treinen zou zijn. Baia Mare is van oudsher een mijnstad en ik vind het er afschuwelijk. De eerste keer dat ik hier was, zo’n 7 jaar geleden, moest ik erg lang wachten op een trein of bus, terwijl om me heen een groepje lijmsnuivende kinderen naar me loerde. Dat beeld is me altijd bijgebleven: jongens van een jaar of 10 met een vieze snoet en een smerig zakje waar ze in ademen, en in hun ogen precies dezelfde blik als de honden die ze hier aan de ketting leggen om ze te laten blaffen naar alles wat beweegt. Het is een blik van mishandeling, van verbeten boosheid en wantrouwen jegens de wereld, van wanhoop en van degradatie. Het decor van het station helpt ook niet mee: zowel het bus- als het treinstation huizen in hoekige, betonnen gebouwen uit de communistische tijd, die gebouwd zijn om trots boven het volk uit te torenen. Maar van de trots is weinig over, omdat het verval heeft overwonnen. Dus torent er nu alleen nog een grimmige herinnering aan andere tijden boven het volk uit, waar schijnbaar alleen lijm snuiven je immuun voor maakt.
We blijven daarom niet langer dan noodzakelijk hangen op het station: één blik leert me dat er hier sindsdien weinig veranderd is, al is er op dit uur geen spoor van lijmsnuivende kinderen. We willen graag zo gauw mogelijk richting platteland, maar wel graag met een stuk minder spullen. Dus zoeken we een pension of hostel waar we een deel van onze bagage achter kunnen laten. Dat is nog niet zo eenvoudig: in de buurt van het station is in elk geval niets te vinden. Dus lopen we verder, langs de eindeloze rijen identieke blokkendozen van gebouwen, op zoek naar het oude centrum, waarvan ik me meen het herinneren dat het bestaat. We vinden niets: grijzigheid, meer van hetzelfde, brede verkeersaders en nog meer beton. Pas als we een voorbijganger vragen of er hier ook een hotel is wijst die ons de goede weg, en uiteindelijk belanden we bij een tamelijk chic zakencentrum. Ver boven ons budget, maar de receptionist is vriendelijk en zoekt voor ons uit waar het -enige- hostel in deze stad is. Het is een eind in de andere richting, maar we wagen het erop. We zijn inmiddels uren verder als we aankomen bij hostel Hora, een wat schimmig ogend pension aan de rand van de stad. De eigenaresse is echter heel hartelijk en vindt het geen enkel probleem als we onze spullen daar laten. Dus lopen we even later vele kilo’s lichter weer naar buiten. We tanken de benzinebrander vol, kopen een pan, een beker en bestek, doen inkopen bij de Lidl en lopen richting station. Er blijkt om 5 uur een bus te gaan richting het noorden, dus hebben we nog 2 uur om de tijd te doden. Ik heb inmiddels op de kaart gezien waar dat oude centrum ongeveer ligt, dus besluiten we nog een poging te wagen. Maar ook nu loopt onze zoektocht op niets uit: de betonnen jungle is te groot om te voet te doorkruisen, lijkt het wel. Als we de weg vragen valt ook op dat mensen onderscheid maken tussen ‘het centrum’ en ‘het oude centrum’. Blijkbaar vallen die twee niet samen. Dat zie je hier wel vaker: dan is er in het communistisch tijdperk gewoon een nieuwe stad gebouwd naast het oude historisch centrum, en is alle activiteit verplaatst naar een of ander groezelig winkelcentrum, terwijl het (mooie) oude centrum er verlaten bij ligt.
Tegen vijven zijn we weer terug bij het busstation. De minibus naar Sighet staat al klaar, en zit bovendien al lekker vol. We kunnen er nog wel bij, maar alleen als we staan… Dat doen we niet van harte, maar er zit niets anders op: het is de laatste bus vandaag en ik peins er niet over in Baia Mare te blijven. Dus staan we even later stevig geklemd tussen potige dijen en zweterige schouders met onze koppen tegen het plafond van de bus, want zo’n minibus is niet gebouwd op reuzen, zeker niet als ze staan. Om het feest compleet te maken is de rit naar het noorden nogal bochtig. Naar de horizon kijken lukt alleen als je je flink voorover buigt, maar dan zit je wel met je billen in iemands gezicht en met je hoofd op iemands schouder. Geen wonder dat Jelle me na een rit van meer dan een uur met de holle ogen van een zombie aankijkt en stamelt: “denk je… dat we er al… bijna zijn?” Gelukkig zie ik net een bordje voorbijflitsen: Ocna Sugatag – 8km. Even later struikelen we dus het busje uit, in Jelle’s geval meer dood dan levend. Maar de maaginhoud zit nog waar die hoort, en we zijn eindelijk waar we wezen willen: in een dorp in Maramures!
Als we bijgekomen zijn van de rit wandelen we het dorp een stukje uit, tot we bij de bosrand komen. Daar vinden we na wat zoeken een paar geschikte bomen voor onze hangmat. Voor beren hoeven we hier niet bang te zijn: daarvoor is het bos te klein en dit deel van de vallei te druk bevolkt. Dus hebben we een heerlijke rustige nacht onder een prachtige sterrenhemel. Tijd om een weekje vakantie te vieren!