Visite

Woensdag komt Lidia mee naar de pastorie, om een lunch voor te bereiden voor een groep Canadezen die een meerdaagse fietstour in dit gebied doen. Raoul heeft inmiddels contact gehad met de archeoloog, en die heeft schijnbaar aangeraden toch maar even met het graafwerk te stoppen, tot hij langs is geweest. Dus gaan we aan de slag met meer huishoudelijke taken: het huis moet zo goed mogelijk worden schoongemaakt, de tafels moeten worden gedekt en de hapjes die ze thuis heeft voorbereid moeten netjes op schalen worden gelegd. Dit soort evenementen zijn een extra bron van inkomsten, maar ook een manier om aandacht te vragen voor de stichting. Omdat het regenachtig is komen de gasten wat later; voor ons een prima moment voor een wandeling in de heuvels, en wat geïmproviseerde yoga-oefeningen: die zijn nieuw in onze routine, en moeten ervoor zorgen dat we over een half jaar fit, soepel en ontspannen terugkomen.
Als de gasten weg zijn doen we ons met zijn vijven tegoed aan wat er over is van het buffet: walnotenbrood, paté, zelfgemaakte augurken… Lidia vertelt dat ze in Roemenië enige bekendheid geniet als specialist in raw en vegan recepten: ze is begonnen met een aantal workshops, maar heeft inmiddels meerdere boeken op haar naam staan en was tot voor kort regelmatig in de media te zien. Overigens is het buffet vegan noch raw, omdat deze gasten gewoon voor een lekkere lunch kwamen.
Op donderdagochtend is er in Medias de wekelijkse ‘varkensmarkt’, die allang niet meer om varkens draait, maar om allerhande spullen die mensen in de omgeving hebben aan te bieden. Het is de Roemeense versie van de vlooienmarkt, en we willen er graag heen om een kijkje te nemen. Maar veel bussen gaan er niet vanuit Pelisor, dus zullen we vroeg op moeten staan om op tijd die kant op te kunnen liften. Lidia heeft echter een ander idee: als we nu met ze meerijden naar Medias, kunnen we daar blijven slapen en gaat ze morgen met ons mee naar de varkensmarkt. We nemen dat aanbod dankbaar aan, en Sol haakt graag aan. Ze hebben niet genoeg bedden, maar wel een overkapping in de tuin waar we onze hangmatten kunnen ophangen. Dus pakken we onze kampeerspullen in en rijden met Raoul en Lidia naar hun gerenoveerde huis in Medias.
Toen ze 7 jaar geleden naar Roemenië kwamen, was dat om dit huis van Raouls grootouders te renoveren. Zij woonden in het achterste gedeelte van dit huis, nadat de Saksische familie waaraan het toebehoorde (vrijwillig of gedwongen?) vertrokken was en de Roemeense overheid het pand had onderverdeeld in twee appartementen. Het voorste appartement hebben ze er inmiddels bijgekocht, zodat het huis weer één geheel is. Ze hebben het in oude stijl gerenoveerd, en het huis staat vol met Roemeens-Saksische artefacten: aardewerken bierpullen, gegraveerde houten lepels en geborduurde kleedjes met ‘Ordnung und Sauberkeit’. We maken kennis met de drie weldoorvoede huispoezen, krijgen een rondleiding door de bibliotheek (titels: ‘Never be lied to again’, ‘Get anyone to do Anything’, ‘Our culture: what’s left of it’) en nemen plaats in de zitkamer in Rococo-stijl. Lidia laat haar stapel zelfgeschreven boeken zien. De foto’s heeft Raoul gemaakt, en laten het perfecte plaatje zien van een gezond, gelukkig en welvarend leven. Ze vertellen over hun geschiedenis: Raoul is met zijn ouders naar de VS vertrokken aan het begin van de jaren 90, toen bleek dat de situatie in Roemenië na de revolutie niet echt beter werd. Zijn ouders waren hoogopgeleid, maar hun diploma’s waren in de VS niets waard. Als gezin hebben ze jarenlang hard moeten werken om een nieuw leven op te bouwen, met nieuwe diploma’s. Lidia komt uit een arm gezin in het zuiden van Roemenië. Ze is opgeleid als zangeres en pianiste. Ze ontmoetten elkaar in Roemenië, en Lidia is daarna naar de VS verhuisd. Daar zette ze een succesvolle nieuwe lesmethode op voor pianolessen. 7 jaar geleden kwamen ze terug naar Roemenië, zonder duidelijk idee over hoe ze hun leven zouden vormgeven. Met pianoles geven verdien je in Roemenië geen droog brood, dus besluiten ze te proberen om workshops en demonstraties te geven van de lifestyle die ze -blijkbaar- in de VS hebben ontwikkeld. Dat blijkt erg goed te werken, en er volgen jaren waarin ze regelmatig naar Boekarest gaan voor beurzen en events, en waarin Lidia regelmatig in de media is. Inmiddels zijn ze met dat drukke leven opgehouden, en heeft ze voldoende naamsbekendheid om te verdienen aan affiliate marketing. Zo blijft er tijd over om aan andere projecten te werken, en voor hun dochter, die ze -als ze zeven is- thuis zullen laten scholen.
Dit inkijkje in hun geschiedenis en in hun leven geeft ze voor ons een wat menselijker gezicht, want tot nu toe is er over weinig persoonlijks gesproken. Het wordt duidelijk dat ze erg trots zijn op wat ze hebben bereikt, dat ze dol zijn op mooie spullen, maar we begrijpen ook wat beter waar dat vandaan komt.
Na de thee rollen Jelle en ik ons in onze hangmatten in de tuin, beveiligd door een houten poort, een bewegingssensor en een beveiligingscamera. Een veiliger kampeerplek om ze uit te testen kunnen we ons niet wensen.