Archeologie

’s Ochtends loop ik naar de put, met een emmer aan een lang stuk touw, om water te halen. Zo gaan we toch nog terug in de tijd: op het profiel van Raoul en Ligia stond dat we ons daar op moesten voorbereiden, omdat er in de keuken geen gootsteen zou zijn, en ook geen warm water. Maar hun profiel loopt een beetje achter: er komt heerlijk warm water uit de boiler, er is een dubbele gootsteen en zelfs een vaatwasser en afwasmachine.
Even later komt Raoul binnen, als een soort Tasmanian Devil. Hij briest ons toe, met een blik van minachting in zijn ogen: wie heeft de put opengedaan? De deksel zit er helemaal scheef op, leg hem alsjeblieft recht! In zijn hand heeft hij een stapel papier die hij op tafel kwakt: “Here are the rules, in case you can’t remember, please read them CAREFULLY”. Vervolgens vraagt hij, dreigend bijna, welke apparaten we tegelijk hebben aangezet. “Alleen de waterpomp”, zeggen wij. Dan pas herwint hij zijn zelfbeheersing: “o.k. dat is goed, dan zet ik er een zwaardere stop in”. En hij verdwijnt naar boven, waar de stop in kwestie hangt.
Wij blijven met zijn drieën verbijsterd achter in de keuken, bladerend door de vijf pagina’s aan regels. Het zijn geen onredelijke regels, al zijn ze wat dwingend opgeschreven, maar de manier van overbrengen vinden we alledrie nogal bot. We besluiten dat hij wel de balen zal hebben van de elektra, en dat hij niet de meest sociaal vaardige persoon op aarde is, pakken onze schep en hak en gaan bij de kerk aan het werk. Met hak, pikhouweel en schop gaan we de puinberg te lijf, die we met de kruiwagen naar een plek buiten het kerkterrein verplaatsen. Ondertussen kletsen we met Sol, en maken grapjes over het plot van de horrorfilm, waar dit adres het perfecte decor voor is. Zelfs Raoul lijkt de perfecte hoofdpersoon te zijn voor het script: aan de buitenkant geslaagd, beleefd en vriendelijk, maar met een duistere kant die af en toe naar boven komt in de vorm van romahaat, opvliegendheid en een vreemd hysterisch lachen om zijn eigen merkwaardige grapjes. En zelfs het feit dat wij hier grapjes over maken past precies in het plot van een horrorfilm.
We hebben het nog niet gezegd of Jelle stuit op een vreemdsoortige boomwortel. Wanneer hij hem probeert uit te graven blijkt hij nogal breekbaar en hol van binnen. Helemaal geen boomwortel, kortom, maar -zo blijkt al snel- een schedel! Verbouwereerd kijken we elkaar aan: het moet niet gekker worden met het horror-plot. Maar we zijn alle drie te nuchter om weg te rennen, dus besluiten we de schedel voorzichtig uit te graven en Raoul te informeren. Die is duidelijk niet erg onder de indruk: “leg maar ergens bij de kerk neer, dan kunnen jullie verder graven.” Zo gezegd zo gedaan, al maken we eerst wel foto’s van de situatie, en markeren we de plek met een stok. Even later komt ook de kaak tevoorschijn, met tanden en al. Afgesleten tanden, dus het moet hier gaan om een volwassene. We leggen de kaak bij de rest van ‘skully’ en gaan weer aan het werk. Maar wel een beetje stiller dan voorheen…
’s Avonds eten we samen met Sol in de keuken van de pastorie, en leren we elkaar wat beter kennen. Sol is uit Canada vertrokken om de strenge winters daar te ontvluchten, nadat hij zijn slecht betaalde baan als sociaal werker had opgezegd. Hij is teleurgesteld dat zijn werk door regelgeving haast onmogelijk werd gemaakt, en besloot in Europa op zoek te gaan naar nieuwe inspiratie, en misschien ook een beetje naar ‘zichzelf’. Zijn moeder is Nederlandse, dus heeft hij ook de Nederlandse nationaliteit. Daar merk je verder niets van, behalve als iets mislukt (‘godverrrrrdomme’), als hij een aanbod afslaat (‘nee dank je’), of als we gebakken aardappels eten (met mayo!). Sol had eigenlijk acteur willen worden, maar het wereldje stond hem niet aan. Dat hij van acteren houdt blijkt wel uit de vaak hilarische vertolkingen van personages die we inmiddels voor ons horrorscript zijn gaan verzinnen: zowel de rol van stille getuige, geboren in 1605, als de rol van dracula in backpackerskleren gaan hem uitstekend af.
De volgende dag meldt Raoul ons dat hij met de stichting gesproken heeft: als we de plek van de vondst goed markeren en verder niemand van de vondst vertellen, kunnen we doorgaan met graven. Omdat de archeoloog momenteel op vakantie is, kan er niemand komen kijken, maar aan beeldmateriaal hebben ze voldoende. Het vermoeden bestaat dat ‘skully’ afkomstig is uit een lager liggende aardlaag, en dat hij door boomwortels omhooggeduwd is. Vandaar dat we de rest van het skelet niet hebben gevonden. In ieder geval is het, gezien de diepte en de staat van de schedel, geen recent skelet. Ik huiver: bij die mogelijkheid had ik nog niet eens stilgestaan. Sol fluistert me met een knipoog toe: “dus toch niet één van de vorige vrijwilligers!”.
We gaan dus weer aan de slag: onkruid kappen, grond loshakken, puin wegkruien, houtafval op de brandstapel. Met zijn drieën gaat het veel sneller dan alleen, en we hebben er schik in.