Weekend: wandelen naar Apos, equinox

Zaterdag laat Sol ons de oude kerk zien. Met de reusachtige sleutel in zijn hand, zijn rossige baard en een bruine hoodie op lijkt hij net een echte monnik. De kerk is in nog slechtere staat dan we al dachten: de verdedigingsmuren zitten vol scheuren en hangen vervaarlijk door, het terrein is overwoekerd met onkruid en de kerk zelf… Het pleisterwerk is er op veel plekken al afgevallen, de ramen zijn stuk, het orgel is jaren geleden naar Boekarest verhuisd, het plafond hangt op verschillende plekken naar beneden en houtworm heeft zich tegoed gedaan aan het altaar. Op een aantal plekken is het witte pleisterwerk zorgvuldig weggebeiteld. Daaronder is te zien dat de muren van deze kerk ooit bedekt waren met schilderingen uit de 14e eeuw. Het liefst besteed ik de komende weken aan het eraf peuteren van die witte pleisterlaag, maar helaas staan er voorlopig grovere klussen op het programma: de puinbult van wat vroeger de bijgebouwen waren moet worden geruimd, zodat de buitenmuur opnieuw kan worden gestut. Een flinke klus, waar we maandag aan beginnen.
’s Middags wandelen we door de uitgestrekte heuvels in de omgeving. We hebben een schitterend uitzicht op de Zuidelijke Karpaten, ook wel bekend als het Fagarasgebergte. Één van die toppen is Roemenië’s hoogste; Moldoveanu. Het is al meer dan tien jaar geleden dat ik daar op de top stond. Ik heb er goede herinneringen aan, zoals ik die heb aan de meeste avonturen in dit land. Ik ben dan ook heel blij dat het Jelle geen enkele moeite lijkt te kosten om te zien wat ik zie als ik hier ben: schoonheid, weidsheid, wildernis, maar ook altijd een vleugje treurigheid, omdat de tand des tijds hier zo duidelijk zichtbaar is in verval, leegstand en onbruik. Vroeger was dit gebied vol bedrijvigheid. Dat is nog goed te zien aan de oude akkers, die nu braak liggen, en de terrassen die gebruikt werden voor de druiventeelt. Nu wordt er bijna niets meer verbouwd, zijn de meeste huizen in slechte staat of zelfs al ingestort, zijn de oude Middeleeuwse kerken in onbruik geraakt en -in het geval van Pelisor- bijna verworden tot ruïne. Een handvol mensen van de oude generatie gaat nog over straat zoals ze dat altijd al deden: hoofddoek om, schort voor, pompoen of kip onder de arm voor de buren, of een zeis over de schouder. Ze lijken verloren te zijn geraakt in een tijd die sneller is gegaan dan ze bij konden benen; alsof om hun heen de wereld is ingestort.
Zaterdag is het 21 september; het begin van de herfst. In de Saksische traditie is dat een belangrijke datum, dus worden vandaag in alle oude weerkerken van Transsylvanië (althans; die waar nog een klok en een beiaardier te vinden zijn) om 7 uur ’s avonds een kwartier lang de klok geluid. In ‘onze’ toren hangen nog 2 van de 3 klokken; de kleinste werd een tijd geleden al door een paar inventieve dieven gestolen. Bij gebrek aan een officiële beiaardier wisselen wij met die rol met zijn vieren af. Het is wel duidelijk dat we beginners zijn: van een mooi synchroon gebeier is geen sprake, maar we zijn in ieder geval te horen.
Zondag wandelen we door de heuvels naar het naburige dorpje Apos. Het is nog kleiner dan Pelisor, de kerk is in nog slechtere staat, maar er is een reusachtige manege gebouwd die het dorp wellicht nieuw leven in kan blazen. We worden op ons tochtje vergezeld door een hond uit Pelisor: nadat hij had vastgesteld dat Jelle wel een aardige kerel is, wijkt hij niet meer van onze zijde. Wanneer we thuiskomen sluiten we hem buiten het hek, maar hij weet onder een gat door toch naar binnen te komen. Raoul, die aan de andere kant in de tuin zit, reageert onmiddellijk en jaagt hem weg: één hond op het terrein vindt hij meer dan genoeg.
Aan het eind van het weekend valt opeens de stroom uit. Het kost wat moeite om te achterhalen waar het aan ligt: één van de vele verlengsnoeren, kortsluiting, overbelasting of een zekering in de stoppenkast? Na wat zoekwerk blijkt de stoppenkast te bestaan uit maar één stop, die inderdaad is doorgeslagen. We vervangen ‘m, maar even later is het probleem alweer terug. Raoul is inmiddels ook gearriveerd en legt een omleiding van de bekabeling, in de hoop dat alles nu wel werkt. Maar als hij weg is en wij water opzetten om de rijst te koken valt de elektra opnieuw uit. Blijkbaar trekt de waterpomp -die het water vanuit de put naast het huis omhoog pompt- te veel elektriciteit, en heeft de stop een te laag amperage. We besluiten om Raoul verder maar niet meer lastig te vallen: de stoppen zijn op, dus komt er morgen pas een oplossing voor het probleem, als hij nieuwe stoppen heeft kunnen kopen.