Prelude

Nu de boot (zie www.sailingvrijstaat.nl) eindelijk af is kijken we terug op een zwaar jaar. Jelle’s moeder overleed in mei na een intensieve periode van ziekte en zorg, en daarna zijn we -je moet toch wat- erg druk geweest met het onderhoud aan het schip. Oorspronkelijk -dat wil zeggen: vóór Ma ziek werd- wilden we in 2019 vertrekken, maar dat idee hebben we al eerder verworpen: je moet niet alles tegelijk willen doen, en bovendien komt het najaar eraan, en wordt het weer vanaf September alleen maar onstuimiger. Zouden we dit jaar afsluiten met een definitief vertrek uit Nederland en een najaarstocht over de golf van Biskaje, dan zouden we hoogstwaarschijnlijk allebei mentaal en fysiek uitgeput in A Coruna aankomen, om vervolgens nooit meer helemaal te herstellen.
We zijn gelukkig wijzer dan dat, dus besluiten we een half jaar te wachten op het voorjaar. Jammer alleen dat er tussen najaar en voorjaar die ellendige winter ligt, met zijn nachten die bijna naadloos overgaan in andere nachten, zijn druilerige grijzigheid en zijn kou die aan je vingers knaagt en in je onderbroek gaat zitten. Zodra het najaar inzet steekt in ons beiden een drang de kop op om te vertrekken, precies zoals Joni Mitchell zingt in haar prachtige ‘urge for going’. De winter maakt ons moe, lusteloos en ongelukkig, in gelijke mate. Ook zó’n einde van het jaar lijkt ons geen goede manier om ons op te laden voor vertrek. Dus besluiten we om tussen September en Mei warmere oorden op te zoeken, waar het leven draait om buiten zijn en waar we gelijkgestemden kunnen treffen. ‘Geloofsgenoten’ noemde onze buurman Rob het: mensen die -net als wij- op zoek zijn naar een leven dat zich afspeelt buiten de gebaande paden, en waarvoor vrijheid en eenvoud belangrijke woorden zijn.
We besluiten het najaar te spenderen in Roemenië: van oudsher mijn lievelingsland, waar het met die eenvoud wel goed zit en met de vrijheid tegenwoordig gelukkig ook. Roemenië brengt me iedere keer opnieuw in vervoering, en ieder keer opnieuw mislukken mijn pogingen om dat gevoel onder woorden te brengen. Dus zit er niets anders op dan Jelle -als we dan toch op reis gaan- mee te nemen naar de Balkan, zodat we misschien een glimp kunnen opvangen van de rauwe schoonheid die ik er zo prachtig vind en waarvan ik graag veel meer in mijn leven zou hebben. In November verruilen we Europa dan voor Mexico en Belize: dat zijn Jelle’s lievelingslanden, en ’s winters is het daar stukken beter uit te houden dan in Roemenië!
In Roemenië hebben we contact gezocht met Raoul en Ligia, die een ommuurde Saksische kerk uit 1357 in beheer hebben in een klein Transsylvanisch dorp. Door de eeuwen heen is dit gebied in midden-Roemenië bewoond geweest door een groep Saksische kolonisten, die hier de mooiste steden van Roemenië bouwden en haast in ieder dorp een stevig ommuurde kerk neerzetten. Die muren waren er om de vijanden buiten te houden, die door de eeuwen heen uit alle windrichtingen het gebied overspoelden.
We reizen naar Roemenië met de flixbus, omdat we niet willen vliegen: slecht voor het milieu, en bovendien krijg je bij een reis over land veel meer mee van de steeds veranderende omgeving. De trein is duur en ingewikkeld: om vanuit Groningen naar Sibiu te komen moeten we 5 keer overstappen, met soms maar een paar minuten tijd. De flixbus brengt ons met één overstap in Berlijn naar Sibiu, de hoofdstad van het district waar we moeten zijn.
Op dinsdagavond stappen we daarom in de flixbus naar Berlijn, 7 uur rijden de goede kant op. We zitten eerste rang, want het is een dubbeldekker en wij kunnen bovenin helemaal vooraan zitten. Geen gevaar voor reisziekte dus. De rit verloopt voorspoedig, we hebben allebei een redelijke nachtrust, en stappen woensdagochtend vroeg de bus uit bij Alexanderplatz. We hebben anderhalve dag om in Berlijn te besteden, en omdat ik goede herinneringen heb aan fietsen door Berlijn, is het plan om een fiets te huren en daarna wel verder te zien. We proppen onze tassen in een kluis op het station en gaan aan de wandel. Maar het is vroeg op de ochtend nog ontzettend koud en een fietsverhuur vinden we vooral in de talloze digitale opties: op iedere straathoek hebben tal van bedrijven een heel wagenpark aan fietsen gestald, die je met even zoveel apps kunt huren voor een korte periode. We klooien wat aan met Jelle’s telefoon (ik ben blijven haken in de 20e eeuw en heb nog altijd geen 4G), maar het is een heel gedoe om achter de tarieven te komen. Als we uiteindelijk een aanbieder vinden waarvoor we al een account hebben (vorig jaar in Denemarken werkte dat uitstekend), blijkt dat de betaling niet werkt omdat mijn creditcard in het buitenland geblokkeerd is. Dus staan we in de kou te pielen met bankzaken. Mij wordt het allemaal al gauw te gortig: al deze technologie is bedoeld om het leven eenvoudiger te maken, maar het resulteert er maar al te vaak in dat ik verzand in gepruts met bereik, wachtwoorden en lege accu’s, in plaats van dat ik bezig ben met leven. Dus besluiten we maar gewoon te voet Berlijn te verkennen, tot we een ouderwetse analoge fietsverhuurder tegenkomen.
Berlijn is geen geschikte stad voor voetgangers: de afstanden zijn te groot, de wegen te breed, het verkeer te druk. Doelloos fietsen gaat hier prima, maar doelloos lopen wekt bij ons allebei het gevoel op gevangen te zijn in een eindeloze betonnen jungle. Omdat ik mijn vingers niet meer voel door de koude wind, duiken we een café in voor een kop warme koffie. We bellen met flixbus: of we onze busrit van morgen ook mogen vervroegen naar vandaag? Dat is geen probleem, en we vinden een paar minuten later de tickets in onze mailbox. Dat is dan wel weer heerlijk van die vermaledijde technologie…
Woensdagmiddag staan we zodoende op het busstation van Berlijn, te wachten op de bus naar Boekarest (via o.a. Sibiu). Het is wel duidelijk dat we bij de goede halte staan, door de onmiskenbaar Roemeense passagiers die hier ook staan te wachten: blitse sportschoenen, hoeden met gleuf, lange gebloemde rokken en hier en daar een gouden tand. Stereotiep, maar waar! De bus die voorrijdt is van buiten gloednieuw bestickerd in het markante groen-oranje, maar van binnen is het gewoon een ‘oude klerebus’ zoals die in het Oostblok gebruikelijk zijn. Het interieur ziet er een beetje versleten uit (daarom kunnen ze niet meer mee in het West-Europese wagenpark), maar qua comfort is er eigenlijk weinig mis mee. Een beetje spartaans, misschien, voor een busreis van 24 uur, maar dat hoort bij de ‘beleving’, moet je maar denken.
Wat moet je zeggen over een busreis van 24 uur? Dat het lang duurt, misschien, en dat je op een stoel nooit echt comfortabel je hoofd kwijt kunt om te slapen. Snurkers, bellers, en passagiers met zweetvoeten behoren tot de ingecalculeerde ongemakken. Bij een busreis naar Roemenië hoort bovendien manele die op vol volume uit iemands luidsprekers schalt -dwars door de top 40-hitjes van de buschauffeur heen-. Verder is er een steeds veranderend uitzicht, een steeds veranderende samenstelling van passagiers, en is er erg veel tijd om een boek te lezen. De busreis voldoet, kortom, aan alle verwachtingen, en voert ons via Praag, Wenen, Boedapest en een aantal kleinere plaatsen uiteindelijk naar Sibiu, waar we halverwege de middag aankomen.