Noord-Griekenland

Als 's ochtends de muggen verdwenen zijn en ik in de schaduw toch nog wat nachtrust heb gekregen loop ik pootjebadend langs het strand verder, op zoek naar een zoetwaterdouche om het zout en de viezigheid van de nacht van me af te spoelen. Alle strandjes hier zijn echter priveterrein en hoewel ik een stiekeme duik in een van de hotelzwembaden overweeg val ik met mijn verwaaide zwerverslook dusdanig uit de toon bij de keurig gekapte hotelgasten dat ze me bij voorbaat al onderzeoeknd of argwanend opnemen.
Dus loop ik naar de hoofdweg, waar ik een lift krijg van een vriendelijk Servier uit Belgrado, die hier ieder jaar met zijn vrouw komt om heerlijk te nietsen. Het was me al opgevallen dat het hier vol zit met Balkanvolk: Serviers, Bulgaren, Roemenen en een enkele Oekraien. Daarnaast natuurlijk veel Grieken en een handvol Turken. West-europeanen zie ik zelden.
De Servier is op weg om vis te kopen, dus zet hij me even later af bij de jachthaven van Ormos Panagias. Daar doe ik rustig aan met een koffie op het terras, en fris ik me wat op bij het cafe. Ik doe lekker kalm aan, want het is veel te heet om je druk te maken over reisplanning, geld of politiek.
Ik lift verder naar Ierissos. Langzaamaan, want niemand gaat hier ooit verder dan van het strand naar de supermarkt naar het appartement en terug, dus draal ik regelmatig wat langs de weg en in dorpjes, eet verse vijgen van pruimen van de boom, drink water bij de heiligenbeelden en geniet van dat gekuier.
Uiteindelijk krijg ik een directe lift van iemand van Hertz auto's, die een mercedesbus aan het wegbrengen is. Zo ben ik vlot in Ierissos, een kustplaatsje aan de oostkant van Halkidiki.
Het weer is inmiddels omgeslagen, zodat het flink is gaan waaien en er regendruppels beginnen te vallen. Ook hoor ik onweer. Zodoende maak ik een ronde door het stadje op zoek naar een slaapplek, maar beoordeel het geheel al gauw als veel te schimmig om buiten of ergens in een onaf gebouw te slapen.
Ierissos is een armetierig plaatsje en wist ik niet beter, dan zou ik denken dat ik in Bulgarije was. Het openbare zee-aquarium naast de betonnen boulevard is al in geen tijden meer schoongemaakt, zodat je door een dikke laag algen moet loeren om een glimp op te vangen van een lullige goudvis die zich schuilhoudt achter een Chinese replica van een Griekse amfora. De rest van het plaatsje is van deze triestigheid een verlengstuk, met uitzondering misschien van de met bloemen beladen appartementen waar ze kamers verhuren. Ze zijn echter boven mijn budget, zodat ik verder zoek naar een slaapplaats van mijn gading.
Ik kom terecht bij de camping aan zee, die sfeervol omheind is met een roestig betonstalen hekwerk. Enigszins verbaasd is de receptioniste als ik verklaar te komen kamperen, maar dan zonder tent. Als ik uitleg een regenhoes bij me te hebben en dus alleen een veilige en beschutten plek zoek om te kunnen liggen knikt ze bedenkelijk. "wat denk je van een caravan?" vraagt ze. Voor een halve euro extra ten opzichte van een tentplaats ben ik voor een nacht bewoner van een oude `telecabine'. Zonder elektriciteit, maar dat kan me natuurlijk niet schelen, al is de verbazing inmiddels op het gezicht van de receptioniste af te lezen. Ze laat me de caravan zien en roept in het voorbijgaan tegen de buren dat ze (zowaar!) de telecabine heeft verhuurd. Ze beginnen nog net niet te klappen.
's Avonds gaat de bevolking los in de aangrenzende beachbar, maar ik bedank voor deelname. Het lijkt me geen pretje om in mijn reizigerskloffie limonade te drinken tussen de opgedikte Griekse pubers, dus blijf ik, na een zeer welkome douche, lekker in mijn telecabine met een boek en een hoofdlamp, terwijl de wind door de kieren waait.