Halkidiki

Omdat het in Thessaloniki zo zinderend heet is nodigt de tweede dag niet echt uit tot veel activiteit. Zelfs de Turken en de Spanjaarden in mijn hostel laten het vanwege de warmte afweten en hingen wat rond met een flinke fles water en een boek in de schaduw, dus voel ik me niet bezwaard als ik, na een kort rondje langs een oude Byzantijnse kerk en de witte toren aan het water, me bij hen voeg met Jules Verne's `rond de wereld in 80 dagen', dat ik nu toch maar eens moet lezen.
Aan het eind van de middag haal ik wat te eten bij een sandwichbar, waar ik aan de praat raak met de eigenaar. Hij weet ook niet hoe het verder moet met Griekenland. Uit de euro stappen is wat hem betreft best een optie, zodat Griekenland ten minste zijn eigen gang kan gaan en de economie weer wat kan aantrekken. De hevige bezuinigingen van de afgelopen jaren laten hun sporen na, en veel mensen hebben moeite het hoofd financieel gezien boven water te houden. Dat je dat niet aan ze af ziet komt doordat Grieken in de eerste plaats levensgenieters zijn: ook als er zorgen zijn wordt er gegeten, gelachen, gedronken; wat moet een mens anders nog?
's avonds spreek ik af met Christos, die me meeneemt naar het kasteel op de heuvel voor Griekse tapas en een glas ouzo. We kletsen over van alles en nog wat, tot het veel te laat is en ik zijn bank betrek voor een korte nachtrust.
De volgende ochtend brengt hij me naar de bus voor hij naar zijn werk rijdt. Op het station koop ik een kaartje naar Sarti, een plaatsje op Sithonia, het `middelste been' van het schiereiland Halkidiki (kijk maar op de kaart). Ik voeg me tussen de drommen jonge mensen met vakantie-uitrusting, die gelukkig even later in een andere bus stappen die naar Kassandra (het eerste been) rijdt.
Halkidiki is het schiereiland ten oosten van Thessaloniki, en is de geboortestreek van Aristoteles. Onderaan hangen drie uitsteeksels: Kassandra, Sithonia en Athos. Van west naar oost wordt het steeds rustiger, maar Athos is voorbehouden aan mannen omdat het in bezit is van een kloosterorde. Daarom kies ik voor Sithonia als mijn bestemming: meer natuur, minder feestende jongeren dan Kassandra en -is mij verteld- tal van prachtige strandjes waar wildkamperen (zeker nu de crisis woedt) gewoon wordt getolereerd.
Uiteindelijk gaat mijn bus niet naar Sarti maar naar Armenistis, waar een grote camping aan zee is. Omdat kamperen zonder tent op een camping tamelijk ongemakkelijk is loop ik rechtstreeks naar het strand en parkeer mijn spullen ergens in de rotsen aan zee. Ik neem een heerlijk verfrissende duik in het blauwe water en doe de hele dag niets anders dan lezen in de schaduw, zwemmen in zee en zo nu en dan als een zeehond op een rots liggen genieten. Als de zon ondergaat zoek ik tussen de rotsen een vlak stuk waar nooit iemand komt, waar ik mijn matje uitrol en kijkend naar een schitterende sterrenhemel en met het geluid van de golven tevreden in slaap val.
De dag daarna vervolg ik mijn vakantie, tot ik verveeld raak en mijn biezen pak. Ik lift een eindje verder naar een ander strand, waar de zee mooi gevormde rotspilaren heeft uitgeslepen en doe niet dat de moeite van het vertellen waard is. Door een enorme villawijk vol dure auto's loop ik tegen de avond nog een eindje verder, tot ik bij een schitterend stukje kust kom waar een aantal mensen bij een tot strandtent omgetoverde bus na zit te praten. Ik voeg me bij hen en besteed de avond met Serapheim, Magda, Manolis en zijn broer, onder het genot van een Grieks biertje , terwijl het langzaam afkoelt tot draaglijke temperaturen. Vooral Serapheim spreekt Engels. Hij is brandweerman op Sithonia en goed bevriend met Manolis, die de strandtent runt. Vroeger had de strandtent een mooi terras met hangmatten en zitzakken, maar nadat een aantal azijnpissers had lopen klagen bij de politie moest dat worden afgebroken. Serapheim zegt dat ze allemaal liegen: de politie, de tv, de kranten, de politiek: allemaal houden ze je een schijnwereld voor, om intussen het geld in eigen zak te stoppen. Toch heeft hij waardering voor Tripras, want al is ook hij een leugenaar, het is er tenminste wel een die nee durft te zeggen tegen de dwingende macht van Europa.
Nadat het tijd is om af te sluiten wijst het gezelschap mij een geschikte slaapplaats aan op het strand, onder een boom, met uitzicht op een eiland. Jammer van de muggen, die me een beroerde nachtrust en een hoofd vol rode vlekken bezorgen. Enfin, wie op mooie plekken wil zijn moet pijn lijden.