Annıko

Er is nog wel wat meer te zeggen over Nika's wijnboerderij in Kakheti.
Nika (een veertiger?) komt zelf uit Tbilisi, en heeft al vroeg besloten dat al dat werken en studeren niets voor hem is. Liever besteedt hij zijn tijd aan dingen die hij zelf belangrijk vindt, en dat is in de eerste plaats beeldhouwen. Hij heeft jarenlang op verschillende plekken gewoond, maar voornamelijk in Berlijn, en is derhalve officieel ook Duitser.
Een aantal jaar geleden vatte hij het plan op om wijnen te gaan maken in zijn vaderland, en kocht een aantal stukjes grond aan in Kakheti. Veel verstand van wijn maken had hij niet, maar de kennis is in dat gebied al millenia (!) aanwezig, dus er waren voldoende leermeesters om hem op weg te helpen.
Eens een kunstenaar, altijd een kunstenaar, dus Nika heeft er de afgelopen jaren flink op los geexperimenteerd. Hij maakt zijn wijnen volgens de eeuwenoude traditie in aardewerken kruiken (kvevri's) ingegraven in de grond, en gebruikt absoluut niets anders dan natuurlijke middelen. Hij maait zijn gras niet, hij voegt geen gist toe, hij stopt de vergisting niet kunstmatig. Het resultaat mag er wezen; zijn internationale afnemers roemen hem om zijn goede wijnen. Veel produceert hij momenteel niet, en zeker niet dit jaar: vanwege de droogte was er bijna geen oogst. Op dit moment heeft hij drie kvevri's in de kelder die vol zitten met wijn-in-de-maak: twee wit, een rood. Driemaal daags moeten die worden omgeroerd, waarbij alles gaat borrelen als een soort wijnvulkaan.
Het gebouw boven de kelder is ruim, maar een woning kun je het niet noemen. Alles (ook de veranda en de binnenplaats) ligt vol met bouwmaterialen en oude zooi, want Nika is continu van alles en nog wat aan het maken of opknappen op zijn erf. Daarbij maakt hij gebruik van oude materialen, want veel geld heeft hij niet. Alleen de keuken is echt af, maar stel je vooral geen moderne bruynzeel voor.
Toch lijkt deze plek voor Nika zijn paradijs, en ik kan er wel een beetje inkomen. Er is electriciteit, er is stromend water, er is een bed, eten komt recht van het land (of van de buren, die yoghurt maken, of van de andere buren, die zo nu en dan een varken slachten, of van de andere buren, wiens kippen eieren leggen), het uitzicht is prachtig en er is altijd wat te doen. Meer heeft een mens in feite helemaal niet nodig. En als je graag een tafel hebben zou, dan maak je die toch gewoon zelf?
Nika krijgt veelvuldig hulp, allereerst van de buren (Vasili en zijn vrouw en nog een handjevol anderen waarvan ik de naam vergeten ben), maar ook van vrijwilligers die tegen kost en inwoning komen helpen. Een daarvan is Patrick, die net uit Duitsland naar Tbilisi is verhuisd en hier een paar weken komt aarden. Een andere vrijwilliger, uit Frankrijk, is net vertrokken. Derhalve spreken we 4 talen: Engels, Georgisch, Duits en Frans.
Al na een halve dag word ik door Nika omgedoopt tot Anniko, wat iedereen onmiddelijk overneemt.
De dagen worden momenteel vooral gevuld met constructiewerkzaamheden, want Nika bouwt een extra etage op een deel van het huis. Omdat hij aangewezen is op oude bielzen die hij god weet waarvandaan heeft gehaald is het wat passen en meten, en vooral erg veel improvisatie. Er wordt veel overlegd, op typisch Georgisch verhitte toon. Iedere volgende stap is een uitdaging, want als je niet alles goed uitmeet en -denkt kom je steeds opnieuw voor verrassingen te staan. Het deert zo te zien niemand: dat dak komt er, scheef of niet, stevig of niet.
Als het daglicht verdwijnt koken we samen iets van de ingredienten die er in de koelkast liggen en laten ons de wijn goed smaken. We zingen liedjes, vertellen verhalen, of repareren 'nog even' de deur (en de deurpost, en de drempel, en de klink, als we toch bezig zijn).
Het is prachtig zo, maar ik had eigenlijk nog meer plannen. Hoewel (of misschien juist omdat) Nika blijft aandringen dat ik best kan blijven, of kan komen logeren in Tbilisi, besluit ik na een aantal dagen toch weer mijn eigen plan te trekken. Ik neem dus afscheid van iedereen, krijg uiteraard een zelf-gebottelde fles Nika Saperavi 2010 mee en vertrek samen met de buurvrouw in de marshrutka naar Tbilisi.