Etappe 1: anstieg

Hoewel ik in feite nog maar een aantal dagen goed en wel op weg ben bekruipt me nu al de behoefte om een update te schrijven. Officieel natuurlijk om het thuisfront op de hoogte te houden, maar stiekem zijn deze geschreven updates voor mij een manier om even te kunnen `luchten': op reis gebeurt er altijd zo eindeloos veel meer, en doe je zo veel meer indrukken op, dat het best prettig is zo nu en dan wat ervaringen aan het papier -vooruit, het beeldscherm- toe te vertrouwen.
Toen ik donderdag van Eindhoven naar Boedapest vloog vergat ik stom genoeg mijn telefoon tijdens de vlucht uit te zetten. Gelukkig had dat geen motorstoringen van het vliegtuig tot gevolg, maar wel een lege batterij: ijverig zocht mijn telefoon in het hele luchtruim naar bereik, maar tevergeefs. Omdat ik ter plaatse had afgesproken mijn couchsurfing host (Alex) te bellen, was dat enigszins problematisch. Uiteindelijk kwam ik op eigen houtje ook wel bij zijn adres, maar hij bleek niet thuis te zijn. Gelukkig was de receptie van het mercury-hotel om de hoek zo vriendelijk mij wat van hun elektriciteit te lenen, zodat ik even later toch Alex de hand schudde.
Alex is 32 en komt uit Boedapest, maar spreekt vloeiend Russisch omdat zijn moeder uit Oekraine komt. Hij is sinds kort zelfstandig ondernemer/consultant, nadat hij jarenlang bij allerlei bedrijven heeft gewerkt. Typisch iemand die het goed voor elkaar heeft, en ik begrijp wel waarom. Alex is niet alleen intelligent en welbespraakt, maar ook vreselijk goed georganiseerd. Zijn appartement op de bovenste verdieping van een jaren 30- pand in de voormalig Joodse wijk van Boedapest is dusdanig keurig dat ik er met mijn nog niet eens vieze backpackersvoorkomen bijna niet binnen durf te komen. Hij informeert naar mijn plannen -die ik niet heb, want die heb ik nooit- en geeft advies over wat er allemaal de moeite waard is.
De volgende dag leen ik van Alex zijn pasje voor het huurfietssysteem in Boedapest, waar je op tal van plekken een huurfiets uit het rek kunt trekken, om die op een andere locatie weer in te leveren. Het werkt perfect, en maakt de afstanden van Boedapest een stuk behapbaarder. Nadat we samen een rijkelijk vet ontbijt bij de plaatselijke overdekte markt hebben gegeten moet Alex naar een conferentie, en trek ik erop uit.
Lang ben ik niet alleen, want als ik mij op een plein sta te vergapen aan de reusachtige basiliek komt er een boomlange fietser op me af: "Do you know what this is?" Ik moet hem het antwoord schuldig blijven, want veel verder dan `een basiliek' kom ik ook niet. We besluiten dan maar eens een kijkje aan de binnenkant te nemen, en zetten mijn fiets in een docking station en zijn fiets op een terras, waar de serveerster belooft er goed op te zullen passen.
De met goud bedekte basiliek biedt voldoende gespreksstof voor het volgende uur: de zin en onzin van religie, de diepere betekenis van het Christelijk geloof, en de verschillen tussen opgroeien in een streng gelovig gezin (hij) en een gezin dat al generaties lang van god los is (ik). Allebei geloven we op heel verschillende wijze niet in God, maar hebben (ook op heel verschillende wijze) toch een bepaalde fascinatie met plaatsen waar geloof wordt beleden.
Todd is 44 en woont in Alaska. Hij komt uit een gegoede familie, maar heeft al vroeg besloten dat hij wel eens iets anders wilde dan leren en carriere maken. Hij is vertrokken naar een klein dorp in Alaska om te leren vissen en hout te hakken, en heeft daarna van alles en nog wat gedaan. Momenteel is hij professioneel fotograaf, en is hij door een goede bekende op reis gestuurd omdat hij wel eens een belangrijke getuige zou kunnen zijn in een rechtzaak waarvan de beklaagde liever niet in de gevangenis wil komen. Zo iemand, dus, met wiens levensverhalen je met gemak een boekenplank kunt vullen. Ook zo iemand, dus, waarmee het goed praten is, zodat ik de rest van de dag besteed door met Todd door Boedapest te fietsen, foto's te maken en levensvisies uit te wisselen. Aan het eind van de dag voel ik me een beetje binnenstebuiten gekeerd, want we hebben het niet bepaald over koetjes en kalfjes gehad. Wel over het al dan niet najagen van dromen, gebaande paden en nieuwe wegen, onafhankelijkheid, geloof en houvast, waarheid, lef en vertrouwen en eindeloos veel andere ter zake doende onderwerpen. Ook hebben we het over de Balkan, want Todd is van Scandinavie op weg naar Ljubljana, maar zoals jullie begrijpen hoort daar wat mij betreft een omweg via Roemenie en Bosnie bij. Gelukkig neemt hij mijn advies ter harte, waardoor ik afscheid van hem neem als hij richting het oostelijke station van Boedapest gaat en ik richting tijdelijk huis.
De volgende ochtend loop ik met Alex door een arme buurt in boedapest waar de meeste Roma wonen. We eten taart en drinken koffie, en doen het rustig aan. Hij gaat daarna op bezoek bij zijn ouders, waarna ik de dag besteed met nog een keer door boedapest zwerven. Niet onaangenaam, want het is heerlijk weer en de boedapest marathon wordt gehouden, waardoor er veel activiteit is.
Tegen de middag vertrek ik richtig vliegveld, om mijn vlucht naar Kutaisi te halen.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was het twee uur tijdsverschil tussen Hongarije/Nederland en Georgie. Zodoende kom ik pas tegen enen aan in Kutaisi, wat niet bijzonder handig is als je niets vooruit boekt. Gelukkig zitten er nog meer mensen in het vliegtuig, waardoor ik mij aan kan sluiten bij een groepje Tsjechen. Zij zouden met 4 man op reis, maar zijn slechts met 3 omdat 1 het liet afweten. Ik kan dus prima invallen als vierde `man', wat ik met veel plezier doe. Een marshrutka brengt ons naar een gloednieuw hostel, waar we vorstelijk ontvangen worden door de eigenaars met echte georgische gastvrijheid en een flinke 2-literfles zelfgemaakte rode wijn. Als die na enig aandringen op is is het drie uur en tijd om te gaan slapen. Zeer galant bieden de heren mij een eigen kamer aan, omdat de andere kamer genoeg plek heeft voor drie. Zo komt alles toch altijd op zijn pootjes terecht.
Zondag haak ik aan bij de drie Tsjechen, die in Georgie een auto hebben gehuurd. Erg dapper, want het verkeer in Georgie is harstikke gestoord. De wegen zijn in even slechte conditie als de meeste auto's, maar dat weerhoudt de meeste chauffeurs er niet van om over de resten van het asfalt te stuiven alsof het een formule 1-parcours betreft. Nietsontziend zijn ze, en voorrangsregels worden continu met voeten getreden. Daar tussendoor lopen op hun dooie gemak oude kromme vrouwtjes met wandelstok en hoofddoek, tieners met hun mountainbikes, moeders met op een zak aardappelen onder hun rechter- en een kind op hun linkerarm en gezellig keuvelende mannen van middelbare leeftijd met een pens waaruit een enorme liefde voor de georgische keuken, de georgische wijn en de georgische chacha duidelijk blijkt. En dan heb ik het nog niet over de veestapels die, rustig herkauwend, hun staarten optillen om de gaten in het asfalt te vullen met soortgelijke materie.
Natuurlijk is ook de huurauto al bij aanvang kapot, maar dat wordt gelukkig gerepareerd. We maken dus een uitstapje naar de Bagratikathedraal op de heuvel boven Kutaisi (waar ik kennismaak met een muzikant is die onmiddelijk mijn fan is, in plaats van andersom, en waarvan ik met plezier een cd koop), naar het Motsametaklooster een paar kilometer verderop de bergen in (prachtig gelegen en op zondag overspoeld door bruiloftsgasten van 4, 5, misschien wel 6 bruiloften tegelijkertijd) en Gelati, wat nog wat verderop gelegen is en tergend langzaam, maar piekfijn wordt gerestaureerd. Hier was ik twee jaar geleden ook, en de veranderingen zijn zichtbaar als je goed kijkt. Ook hier natuurlijk bruiloften. Die zijn hier overigens gewoon openbaar, zodat niemand raar opkijkt als je tijdens het zeggen van de huwelijksbeloftes als toerist door de kerk loopt en van alles en iedereen foto's maakt.
Terug in Kutaisi neem ik afscheid van de jongens, die op weg gaan naar Mestia, in de Kaukasus. Ik wandel over de markt en laat mijn dagrugzak vakkundig repareren door een groepje naaisters die uit de vorige eeuw lijken te stammen. Niet vanwege hun leeftijd, maar vanwege hun apparatuur. Ze vinden het wel grappig dat ik als vrouw om zoiets lulligs kom vragen, en ik hoef niet te betalen. Een foto maken mag ik echter ook niet.
Ik strijk neer op een terras in het park, waar mij koffie aangeboden wordt door alweer een fietser. Deze keer een Zwitserse veertiger, die zich voorstelt als Martin. De slechte wegen in Georgie maken hem niets uit, want hij rijdt op een mountainbike. We wisselen wat informatie uit over Georgie, waar je wel en niet naartoe moet, en hoe je over je eigen veiligheid moet en kunt waken als je alleen op pad bent in berggebied. Omdat ik hem verder eigenlijk niet zo sympathiek vind (hij heeft een beetje last van misplaatst superioriteitsgevoel) hobbel ik verder nog wat door de stad, tot een uur of 6, wanneer ik met mijn tweede CS-host heb afgesproken.
Archili (36) werkt bij de bibliotheek als bibliothecaris, maar dan wel op de moderne manier. Hij vindt boeken lezen eigenlijk belachelijk ouderwets en houdt zich vooral bezig met de website van de bibliotheek. Verder is hij erg fan van internet en internetcultuur, en hoe dat de wereld verandert in een soort klein dorp. Ook hij is enthousiast fotograaf, maar dan met zijn telefoon, waarmee hij van die superpanorama's maakt waar ook streetview van aan elkaar hangt.
Archili brengt me met zijn auto naar zijn huis, waar we welkom worden geheten door zijn moeder. Hij excuseert zich voor de deplorabele staat van zijn appartement, wat overigens best wel meevalt, maar niet naar west-Europese standaarden. Omdat ze slechts een paar uur per dag water hebben, staat het huis vol met teiltjes water, om mee te wassen, de wc door te spoelen, de afwas te doen, etc. Verder is het een gewoon ruim en mooi oud sovjetappartement, waar ik mijn eigen kamer met sovjetbet en authentieke sprei krijg toegewezen. Daarna gaan we terug naar het centrum, waar Archili me overstelpt met eindeloze verhalen over alle bijzonderheden die Kutaisi rijk is en die je als vreemdeling sowieso over het hoofd ziet. Vooral de invloed van het leiderschap van Saakasjvili komt veelvuldig aan bod, maar daarover wellicht later meer. In elk geval laat Archili me een heel ander Kutaisi zien, en geeft hij betekenis aan iedere bijzonderheid die hij ziet. Het meeste is eigen interpretatie, want Archili is zo iemand die alles met alles in verband kan brengen. Hij heeft een achtergrond in de wiskunde, dus hij heeft geen moeite met patroonherkenning. Niet al zijn patronen kan ik ook daadwerkelijk volgen, maar een groot deel wel, en samen interpreteren we er op los. Na een bezoek aan het hypermoderne overheidsterrein (Kutaisi is sinds een aantal jaar de stad waar de regering zetelt) gaan we terug naar huis.We drinken koffie, thee en chacha en eten een stuk van het reusachtige stuk taart dat Archili eerder heeft gekocht. Zo verstrijkt de tijd en is het al gauw halverwege de nacht als ik tevreden onder mijn Georgische sprei kruip.