Etappe 3: Roemenie

Brasov was inderdaad zo mooi als gezegd wordt en dat zorgde ervoor dat
ik een dagje lekker niks heb gedaan, behalve rondkuieren en genieten
van de kalme sfeer en de schilderachtige stad. Mijn spullen had ik bij
'kismet dao' ondergebracht, een hostel dat mijn verblijf in Brasov
alleen nog maar aangenamer maakte. Vriendelijke mensen, een deel van
de staf spreekt zelfs nederlands, de aanmaningen en huisregels (stil
zijn op het balkon bv) zijn in de stijl "Onze buren zijn vervelend,
oud en lelijk. Dus na 10 uur graag fluisteren, anders moet het balkon
dicht.". Ze hebben zelfs een gratis was-service; gooi je vuile kleren
in de mand en de volgende dag liggen ze netjes opgevouwen op de tafel.
Ook organiseerden ze een trip naar Bran, Rasnov en Peles. Dat zijn
drie kastelen/forten in de buurt, die een grote trekpleister zijn voor
veel touristen. Normaliter duurt het twee dagen om ze alledrie te
bereiken, maar via het hostel kon het in een dag. Voor mij een reden
om me toch maar in te schrijven, al heb ik het doorgaans niet zo op
tours.
's Avonds raakte ik aan de praat met een Franse dierenarts, die me
later probeerde te versieren. Een charmante man, maar minstens twee
keer zo oud als ik, dus ben ik er maar niet op ingegaan.
De tour naar de kastelen was gezellig, met allemaal jonge mensen uit
verschillende landen, die ook in het hostel verbleven. Bran en Rasnov
zelf vond ik overigens niet erg indrukwekkend; het fort dat ik gezien
heb in Kamyanets-Podilsky is stukken beter onderhouden en mooier
gelegen. Peles-castle is wel erg mooi om te zien, het is typisch het
kasteel van een koning, met goud, marmer en overal (echt overal!) de
mooiste en de duurste dingen. Het is een gek idee dat er ooit
daadwerkelijk mensen woonden...
De volgende dag vertrok ik naar Victoria. Ik had inmiddels een kaart
van het fagaras-gebergte gekocht, evenals een wind- en waterdichte jas
(ook ideaal voor in Nederland). De trein ging echter niet naar
Victoria, maar naar Ucea de Jos, een plaatsje dat wat noordelijker
ligt. Volgens de Lonely planet reden er bussen tussen de twee dorpen,
maar volgens de lokale bevolking was dat niet het geval. Wel kon ik
een lift krijgen, zodat ik even later inkopen kon doen voor een paar
dagen trekken in de bergen. Spaghetti, tomatensaus, kaas, pinda's en
natuurlijk chocola, allemaal makkelijk klaar te maken en energierijk.
Het eerste deel van de tocht moest mij van Victoria naar de eerste
hut; Cabana Turnuri brengen. Victoria ligt echter niet in de bergen
maar ernaast, op het laagland. Dat eerste deel lopen is dus niet zo
boeiend en gaat bovendien over een autoweg en met een zware rugtas in
de bloedhitte is dat niet echt leuk. Gelukkig kwam er een paardenkar
langs, waarvan ik een lift naar het einde van het verharde pad kon
krijgen. Ik werd voorop de bok gehesen, tussen twee mannen in die
vrolijk wodka aan het drinken waren en nauwelijks engels spraken. De
teugels werden mij in de handen geduwd, af en toe werd het paard
(carolina) aangemoedigd door een vriendelijk tikje met de zweep en af
en toe pikten we wat mensen onderweg op. Een van die mensen was de
chef van cabana Turnuri, die mij wel wilde begeleiden op de route
daarheen. Zo gezegd zo gedaan, enige tijd later liep ik over een stijl
bospad de berg op, in een prachtig gebied dat erg onaangetast lijkt
door de mens.
Rond de klok van vijf kwamen we aan bij cabana Turnuri. Een mooi
gelegen hut, maar het is vreselijk jammer dat er zoveel mensen zijn
die het fatsoen (of het besef) niet hebben om hun rotzooi op te
ruimen. Sommige plekken lijken echt op een vuilnisbelt en een
bijkomstigheid daarvan is dat het beren aantrekt. Vandaar dat overal
bordjes 'pas op voor de beren' hingen.
Vanaf cabana Turnuri was het volgens het personeel van de hut mogelijk
om in 2,5 uur naar cabana Podragu te lopen. Omdat het pas rond negen
uur donker zou worden, besloot ik verder te gaan daarheen. Opnieuw
ging de route over een steil bospad, maar later over een wat vlakkere
weg over de velden, waar een herder met zijn schapen het uitzicht
sierde. Ik begon inmiddels moe te worden, want ik ben niet echt in
optimale conditie en zo vaak wandel ik niet op steile paadjes.
Bovendien had ik ik weet niet hoeveel kilo extra op mijn rug en dat
merk je, zeker in je bovenbeenspieren. Maar goed, na het laatste stuk
echt te hebben geploeterd (ik stond om de haverklap stil omdat mijn
spieren niet meer verder wilden) kwam ik aan. Ik vroeg aan twee
jongens hoe lang het lopen zou zijn naar de Moldoveanu en raakte met
ze aan de praat. Ze bleken uit Belgie te komen, dus kon ik even het
engels laten vallen en gewoon in mijn eigen taal converseren, wat wel
een welkome afwisseling was. Ze zetten hun tent op in de buurt van die
van mij en leenden mij hun brander, zodat ik mijn spaghetti met
tomatensaus kon maken (ik heb nog nooit zulke lekkere spaghetti met
tomatensaus gegeten, terwijl het toch de saaiste tomatensaus was die
er bestaat...). Na gezellig wat gepraat te hebben kroop ik in mijn
tentje om te gaan slapen; het zou een lange tocht worden naar de
hoogste top.
Later dan ik eigenlijk wilde vertrok ik de volgende dag richting
Moldoveanu. Het eerste stuk was steil en leidde naar de kam van het
bergmassief. Vanaf daar zou ik in oostelijke richting lopen, naar de
Vistea-piek, om vanaf daar over een andere bergkam de Moldoveanu te
bereiken. Op de kam waaide het behoorlijk en ik was erg blij met mijn
nieuwe jas, die ervoor zorgde dat ik het niet koud had. Het was erg
rustig op het pad, ik werd 1 keer ingehaald door een groep Roemenen
die, toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, graag met me op de
foto wilden. De tocht ging verder oostwaards, steeds omhoog, omlaag,
omhoog, omlaag. Op verschillende plekken stonden kruisjes,
waarschijnlijk vanwege mensen die naar beneden zijn gelazerd in het
verleden, of getroffen door de bliksem of een lawine. Een gek idee,
maar het vreemdste was dat ik op een gegeven moment langs een kruisje
kwam waarop vermeld stond (voor zover ik het Roemeens kon begrijpen)
dat dit een kruisje ter nagedachtenis was aan Marion, een
twintigjarige scheikundestudente uit Bukarest. Een raar toeval, want
ze had precies hetzelfde profiel als ik: twintigjarige
scheikundestudente.
De geschiedenis herhaalde zich niet, want enige tijd later begon ik
aan de (erg steile) kilm naar de Vistea-piek, vergezeld door dezelfde
Roemenen die mij even tevoren hadden ingehaald. Vanaf Vistea door naar
de Moldoveanu, een eitje vergeleken met de klim even tevoren. Op de
hoogste top troffen we twee Canadezen, die vanaf Podragu naar de top
gingen en daarna weer terug. Mijn idee was echter om verder naar het
oosten te trekken, richting cabana Sambetei. Volgens de bordjes had ik
nog genoeg tijd en volgens mijn mede-wandelaars ook, dus besloot ik
het er maar op te wagen. Ik had immers een tent bij me, dus zou altijd
onderweg kunnen slapen.
Het was een eind naar de plaats waar het pad naar het noorden, naar de
cabana afsplitst. Maar ik kwam er, na ik weet niet hoeveel toppen
gepasseerd te hebben. Tot zover geen probleem, ik was wel wat moe,
maar ik was er dan ook bijna. Dacht ik tenminste, want ik had er niet
zo op gerekend dat een afdaling van de kam naar het dal zo ellendig
lang kon duren. Bovendien was het pad steil en had ik na korte tijd
knieen die werkelijk schreeuwden dat ze geen stap meer verder naar
beneden wilden zetten. Maargoed, er was geen andere optie dan gewoon
door te lopen. En dat hielp, want ik kwam in het dal aan. Op de eerste
de beste plek langs de rivier waar het mogelijk was zette ik mijn tent
op, trok mijn schoenen uit en maakte een vuurtje om op te koken. Ik
had nog nooit eerder gekookt op een kampvuur, maar het lukte
wonderbaarlijk goed. Spaghetti met tomatensaus, gekookt in water uit
de rivier op een zelfgemaakt kampvuurtje na een lange, lange dag
lopen: geweldig! Ik liet het mij goed smaken en kroop even later in
mijn tent, om goed bij te slapen.
's Nachts ging het echter verschrikkelijk hard regenen en onweren. Het
was alsof er iemand in de hemel met emmers tegelijk water naar beneden
aan het gooien was, zo veel water kwam er naar beneden. Mijn tent
hield het dan ook niet helemaal droog (hij was dan ook erg goedkoop),
maar droog genoeg om mij toch wat nachtrust te geven.
De volgende ochtend was het stroompje waar ik mijn tent naast had
gezegd veranderd in een echte beek, waarin ik om de dag goed te
beginnen een dam bouwde. Ik had erg weinig zin om mijn spullen te
pakken, de tent was kletsnat en eigenlijk wilde ik hem droog opbergen.
Omdat het er echter niet naar uit zag dat het op zou klaren verzamelde
ik moed, pakte mijn spullen in en vertrok ik richting het dal. Het zou
2,5 uur lopen zijn naar het 'toeristencomplex simbata' en ik hoopte
vanaf daar een bus of een lift te kunnen regelen naar de spoorlijn
tussen Brasov en Sibiu. Inderdaad was ik in de buurt van het complex
toen ik ingehaald werd door een vrachtwagen met aarde. De man kon mij
een lift geven naar Fagaras, waar de trein naar Sibiu stopt. Toen we
daar aankwamen was de trein echter net weg, zodat ik drie uur moest
wachten op de volgende. Gelukkig gaan er echter ook bussen naar Sibiu,
zodat ik niet drie, maar twee uur hoefde te wachten.
Gisteravond kwam ik aan in een verregende stad, die minstens net zo
mooi is als Brasov. Veel heb ik er nog niet van gezien, want ik ben
meteen doorgegaan naar het hostel en gaan slapen (mijn slaap leek op
een coma). Vanochtend ben ik richting stad gelopen en kwam toevallig
langs het bureau voor treinkaartjes, waar ik even binnenliep. Mijn
plan was eerst om naar Timisoara te gaan, maar ik heb van alle kanten
inmiddels gehoord dat dat niet zo bijzonder is. Wel gaan er vanaf daar
treinen naar Belgrado en omdat ik eigenlijk graag nog een stukje van
Servie wil zien, vroeg ik aan de medewerkster hoe ik daar kon komen.
Ze vertelde me dat er elke ochtend om 6.14 treinen vanaf Timisoara
naar Belgrado gaan. Vandaar dat ik vanavond vertrek naar Timisoara,
daar een slaapplaats zoek (lonely planet zegt dat er bij het
treinstation een camping is) en morgenochtend vroeg vertrek naar
Belgrado. Daar kan ik dan donderdag en misschien vrijdag rondkijken,
daarna naar het noorden doorreizen (novi sad of subotica), zodat ik
gemakkelijk maandag in Budapest kan zijn.
Het einde van het rondreizen is in zicht en dat is jammer en rustig
tegelijk. Ik ben wel toe aan wat zekerheid en bekenden om me heen,
maar aan de andere kant wil ik natuurlijk nog veel meer zien. Reizen
houdt zichzelf in stand; ik ontmoet steeds maar andere reizigers die
op plekken zijn geweest die ik niet heb gezien, maar die ik, door hun
verhalen, wel erg graag wil bekijken. Ik zit alweer vol plannen en ik
denk dat ik gemakkelijk de komende 10 zomers kan vullen met het
waarmaken van alle plannen die ik nu heb. Naar alle waarschijnlijkheid
doe ik dan alleen nog veel meer ideeen op, zodat ik mijn hele leven
kan reizen zonder ooit genoeg te hebben gezien...

Tot slot wil ik jullie dit niet onthouden:

I am on a lonely road and I am traveling
Traveling, traveling, traveling
Looking for something, what can it be
Oh I hate you some, I hate you some
I love you some
Oh I love you when I forget about me
I want to be strong I want to laugh along
I want to belong to the living
Alive, alive, I want to get up and jive
I want to wreck my stockings in some juke box dive...
(Joni Mitchell)