Etappe 1,5: Oekraine

Er gebeurt hier nog steeds veel meer dan normaal in korte tijd,
vandaar dat ik nu alweer aan een update toe ben (een sms sturen lukt
niet, ze worden allemaal te lang).
Eergisteren (donderdag) had ik een kaartje voor de trein van 8.11.
Toen ik de receptioniste vroeg hoe ik het beste naar het treinstation
kon komen, stond er praktisch meteen een taxi voor me klaar en kon ik
vlotter dan gepland op weg.
Het is een eind treinen naar Khmelnitski. Gelukkig had ik niet
bijzonder lang geslapen, zodat ik de eerste twee uur van de reis niet
heb meegekregen. Toen ik wakker werd, wilde ik kijken hoe laat het was
op mijn mobiele telefoon. Tot zover geen probleem. Mijn mobiel zit
echter in hetzelfde vakje als mijn paspoort en het viel dus meteen op
dat ik iets miste. Mijn eerste gedachte was 'is dit niet een
nachtmerrie ofzo?', maar helaas. Mijn tweede gedachte was: "het hotel
heeft mijn paspoort natuurlijk bij het inchecken niet teruggegeven".
Een belletje naar het hotel leerde mij dat dat inderdaad het geval
was.
Nu zou het in Nederland niet zo'n groot probleem zijn als je ergens je
paspoort laat liggen, je neemt dan gewoon de eerste trein terug en dat
is dan geregeld. Het kost wat tijd, maar dat is alles. In ukraine heb
je echter je paspoort nodig om een treinkaartje te kopen (Mensen hier
hebben dan ook twee paspoorten, een voor inlands en een voor
buitenlands reizen). Vandaar dat de haren mij ten berge rezen: ik kon
niet terug naar Lviv en ik kon niks beginnen in Khmelnitski (voor een
hotel heb je immers ook een paspoort nodig). Een oerdomme actie van
mezelf, maar zelfverwijt helpt je op zo'n moment geen steek verder. Ik
belde mijn enige hulplijn; Volodya, de jongen die ik had ontmoet in
Uzzhorod en die mij zijn nummer had gegeven, voor als ik problemen had
of wat dan ook.
Volodya vertelde hij dat hij zou proberen een oplossing te vinden. Hij
schakelde zijn zus in, die wat beter engels spreekt, als tolk. De
oplossing kwam er, en was eigenlijk nieteens zo ingewikkeld: Omdat ik
maandag naar schiphol ben gereisd, heb ik mijn OV in mijn portemonnee
zitten. Omdat daar een foto, een geboortedatum en mijn naam op staat,
kon ik proberen mijn ov door te laten gaan voor mijn paspoort.
Na een uur in de rij te hebben staan zweten (die rijen hier duren
lang, lang, heel erg lang) kreeg ik tot mijn grote opluchting
inderdaad een kaartje en kon ik aan de vier uur durende reis terug
beginnen.
Na nog een nacht in hotel George (elk nadeel heeft z'n voordeel) ben
ik gisteren wat minder vroeg op pad gegaan. Ik had nog geen kaartje,
dus om 7 uur opstaan had geen zin (reken minstens een uur in de rij).
Uiteindelijk had ik rond tien uur een kaartje naar Kamyanets Podilsky,
voor de trein van 15.46. Gisteren was dus een dag van lang, lang, heel
lang wachten op de trein en daarna nog eens wachten tot we (om 23.30)
aankwamen in Kamyanets.
Aldaar moest ik vervoer zien te regelen naar 'Hotel Ukraina', dat in
de Lonely planet vermeld staat. Het enige vervoer was echter de taxi,
met als gevolg dat ik uiteindelijk als een van de laatsten stond te
wachten om weg te komen van het station. Maar goed, de taxi kwam er en
ik kwam terecht in mijn hotel.
Hotel Ukraina is vreselijk grappig. Mijn kamer ruikt naar ongewassen
mensen, het raam zat dichtgeverfd, het behang bladdert, er zitten
vieze vingers op de deur, het bureau is ondergeklad, er zit een scheur
in de wasbak, de kraan lekt, er is geen warm water en bij mijn weten
is er ook geen douche. Wel een wc, maar stel je er niet al te veel van
voor. De handdoeken met de afbeelding van een hondje erop stammen uit
een ander tijdperk en zien grijs waar ze ooit wit waren. De lakens
zijn voorzien van een vlinder-print, de sprei van een bloemetjesprint
en er liggen drie soorten tapijt. Overigens houdt het tapijt op als ik
de gang uit loop en hoe verder ik doorloop, hoe kapotter en ouder het
lijkt te worden.
Na een nacht in het krakende bed vertrok ik vanochtend naar het oude
deel van de stad, dat volgens de lonely planet schitterend is. Met wat
hulp vond ik de brug erheen, maar het viel ontzettend tegen. Ik zag
een kloof en twee torens en verder heel veel oude gebouwen, maar meer
ook niet. Ik begon te vermoeden dat ik verkeerd had gelezen.
En inderdaad, achter de oude stad bleek een fort te liggen, ook
bereikbaar vanaf een brug over een kloof. Na weer wat navraag vond ik
de brug en waande ik mij (zoals ik mama al smste) in een sprookje. Het
fort heeft een aantal spitse torens zoals je die in plaatjes van
sprookjeskastelen ziet en is gelegen achter een grote kloof, waar
momenteel een miezerig stroompje water doorheen loopt. Op de
achtergrond heb je heuvels met hier en daar een koe en een geit,
hetgeen allemaal samengenomen een schitterend beeld oplevert.
Ik ging binnen in het fort en heb eigenlijk de hele ochtend daar een
beetje rondgestruind. Je kunt overal in en op, iets wat ik natuurlijk
geweldig vind, want ik hou van klauteren en mooie uitzichten etc.
Bovendien is het in de torens vrij koel en dat is welkom als het de
hele dag zo heet is (want dat is het nog steeds).
Ik kreeg overigens een smsje van Volodya, of alles goed was (hij houdt
echt een oogje in het zeil, wat best fijn is!). Toen ik meldde dat
alles goed was en dat ik plande om morgen naar de bergen te gaan,
kreeg ik bericht terug dat vrienden van hem een hotel hadden daar en
dat ik daar gratis onderdak zou kunnen krijgen en dat ze een gids
hebben om mt. Hoverla (de hoogste top) te beklimmen. Ik kan er echt
niet over uit hoe aardig ik dat van hem vind! Omdat ik toch al van
plan was naar de bergen te gaan, is dit een uitkomst. Vandaar dat ik
net op weg was naar het treinstation om een kaartje naar Bogdan te
boeken.
Tot slot nog een gedichtje dat voortdurend door mijn hoofd zwerft:

Pas op voor de hitte

Denk aan juffrouw Scholten,
die is vandaag gesmolten,
helemaal gesmolten, op de Dam.
Dat kwam door de hitte,
daar is ze in gaan zitten
- als je soms wil weten hoe dat kwam.
Ze hebben het voorspeld: Pas op, juffrouw, je smelt!
Maar ze was ontzettend eigenwijs...
Als een pakje boter,
maar dan alleen wat groter,
is ze uitgelopen, voor het paleis.

Enkel nog haar tasje
lag daar in een plasje...
Alle kranten hebben het vermeld
op de eerste pagina.
Kijk het zelf maar even na.
Ja, daar staat het, kijk maar: dame smelt.

Die arme juffrouw Scholten...
helemaal gesmolten...
Als dat jou en mij eens overkwam...
Laten we met die hitte
overal gaan zitten...
maar vooral niet midden op de Dam.

Tot zover uw verslaggever vanuit een bloedheet Oekraine.