Etappe 2: Roemenië

Ik moet even goed nadenken waar ik ook alweer gebleven was, want wat
nog maar een paar dagen terug is, lijkt voor mij weken geleden.
Kamyanets-podilsky, dat was het.
Omdat ik graag naar de bergen wilde om de hoverla te beklimmen, en ook
omdat Volodya inmiddels had ge-smst dat hij ook die kant op zou gaan,
kocht ik een buskaartje naar Rachiv, een plaatsje in het zuidwesten
van Oekraine, in de carpathen. Het zou 9.20 uur duren voor ik er zou
zijn, maar aangezien er geen andere manier is en de andere optie
(doorreizen naar Roemenie) minstens net zo veel tijd zou kosten, moest
het maar.
De volgende dag heb ik dus niet bijster veel gedaan, behalve in de bus
zitten en het uitzicht bekijken. Hoe dichter we bij de bestemming
kwamen, hoe landelijker het werd en hoe vaker we werden opgehouden
door koeien, paardenkarren en kippen op de weg.
Aangekomen in Rachiv moest ik een uurtje wachten op Volodya ('Vova').
Toevallig sprak een jongen (ook met backpack etc.) mij aan, of ik ook
engels sprak. Ik hoorde iets bijzonder bekends in zijn accent, en
inderdaad bleek hij uit Nederland te komen. Na dus een uurtje gepraat
te hebben over (voornamelijk) ervaringen met alleen reizen in Oost
europa, arriveerde de bus uit Uzzhorod en ging ik met Vova richting
Bogdan, het plaatsje waar vrienden van hem een hotel hebben. Ik kreeg
een superdeluxe kamer (in elk geval vergeleken met het hotel in
Kamyanets P.) en had en heerlijke nachtrust.
De volgende dag vertrokken we met een terreinbusje naar een hoger
gelegen punt, over een weg vol gaten, om vanaf daar de Hoverla te
beklimmen. Het is een beetje een laffe berg, eigenlijk meer een
heuvel, maar daarom nog wel leuk om te doen en het uitzicht is
natuurlijk prachtig. Ik blijf van de bergen houden...
De avond hebben we gevuld met belgen-en moldavier-moppen, kaarttrucs,
kaartspelletjes en veel gesprekken over de verschillen tussen onze
landen. Ik vind het wel treffend dat Vova zegt dat in Ukraine niet
alleen materiele dingen kapot zijn; het systeem is volgens hem stuk.
Met hem praten levert mij een helderder beeld van wat er met dit land
aan de hand is en waarom de mensen en de sfeer zo zijn zoals ze zijn,
al heb ik niet de illusie het totaalplaatje te kunnen doorzien
(daarvoor is het allemaal te ingewikkeld).
Na een goede nachtrust (het is in de bergen goddank minder heet)
vertrekken we weer naar Rachiv, om vanaf daar te proberen naar
Roemenie te komen (in mijn geval, Vova gaat gewoon terug naar
Uzhhorod). Navraag leert ons dat er een bus gaat naar een plaatsje aan
de grens, vanaf waar je naar een grensplaatsje aan de andere kant
(Sighetu Marmatei) kunt lopen. Na een gezamenlijke busreis van een
uurtje neem ik afscheid van Vova (met tranen in mijn ogen) en loop ik
in zuidelijke richting naar -hoop ik- Roemenie.
Nadat ik het centrum heb verlaten kom ik in een buurt waar alles
verlaten is en vervallen, maar waar ooit wel activiteit is geweest (er
is een 'magazin', een supermarkt, maar ook verlaten en op slot). Als
ik de weg vraag blijkt echter dat ik toch door moet lopen. Inderdaad
kom ik later weer in de bewoonde wereld. Vreemd...
Ik blijf doorlopen en enige tijd later doemt de grenscontrole van
Oekraine op. Als ik de eerste controleur mijn paspoort laat zien zegt
hij met een brede grijns: "Holland, eh?... Marihuana?" Hij meent het
niet en ik mag doorlopen. Na nog een controle en een tweede stempel
(joepie!) ligt de controlepost achter mij.
Maar Oekraine uit is niet hetzelfde als Roemenie in. Tussen twee
controleposten in ligt een brug. Met alweer tranen in mijn ogen loop
ik eroverheen, want hoe mooi is het om de grens te voet te passeren
tussen twee volledig onbekende, maar zo interessante landen, en om het
allemaal zelf te doen. Ik kan het niet beschrijven, maar het is
prachtig.
Ook de roemeense grenscontrole ging soepel, waarbij de controlepost
deze keer opmerkte dat ik een 'brave girl' was. Het is voor de meeste
mensen toch bijzonder dat ik als meisje alleen hier rondreis.
Roemenie lijkt een beetje op Oekraine, maar er is toch een wereld van
verschil. Roemenie is mooier en Roemenie is vriendelijker. Waar in
Ukraine inderdaad alles kapot is, heb ik hier meer het idee dat alles
oud is, maar wel werkt en ook verbeterd gaat worden. Ik heb het
vermoeden dat de EU daarmee samenhangt, maar ik weet het niet zeker.
Wel zie je hier op elke straathoek de europese vlag en zijn er ook op
andere manieren vele verwijzingen naar Europa te vinden. Ik vind het
hier fijner, voel me meer op mijn gemak. Ik weet niet precies waar het
aan ligt, maar in Oekraine had ik toch een beetje het gevoel dat ik
soms ongewenst was en dat ik op mijn hoede moest zijn. Hier heb ik dat
gevoel minder, al pas ik natuurlijk nog steeds goed op.
Vanaf sighetu marmatei ben ik eergister met de trein naar Viseu de Jos
gereisd. Een ervaring op zich, want het landschap is prachtig en de
buitendeur van de trein kan tijdens het rijden open, wat zorgt voor
een mooi uitzicht en afkoeling (de hitte duurt voort). Vanaf Viseu de
Jos reisde ik meteen door naar Borsa, deze keer met de bus. Alweer met
tranen in mijn ogen (ik had een emotionele dag), want God, wat is het
hier schitterend. De Lonely Planet sprak al over een landschap dat je
honderd jaar terug brengt in de tijd, maar ik had niet verwacht dat
het ook echt zo zou zijn. Overal zie je oude mannen en vrouwen met
gouden (of helemaal geen) tanden in het land werken. Ze gebruiken hier
nog een zeis en overal zie je drogend hooi, voor de paarden die de
karren (ook vol hooi) moeten trekken. Elk houten huisje heeft een tuin
vol allerlei gewassen en ook hier zie je vrouwen met hoofddoekjes
onkruid wieden, terwijl de kippen er rustig omheen scharrelen. Ik
kreeg zin om bij zo'n boer aan te kloppen en te vragen of ik in zijn
hooischuur mocht slapen.
We kwamen aan in Borsa en eigenlijk had ik geen flauw idee wat ik daar
wilde doen. Maar in de volle overtuiging dat het lot zich vanzelf aan
zou wenden liep ik door in oostelijke richting, waar ik een maxitaxi
trof die naar 'complex turistic borsa' ging. Aangezien ik een tourist
ben en op zoek was naar een slaapplaats, stapte ik in.
Het toeristische complex bleek een mengeling te zijn van pensions,
hotels en woonhuizen van het type hier boven beschreven. Het personeel
van een twee-sterren hotel wist mij een kampeerplek aan te wijzen,
waar ik mijn tent opzette en de nacht afwachtte. Ondertussen vulde de
kampeerplaats zich met andere reizigers, o.a. polen, die de volgende
dag, net als ik, richting het oosten zouden trekken.
Het werd donker, en dat kwam niet alleen door de schemer. In rap tempo
pakten zich in het noordwesten donkere wolken samen en even later was
het gerommel van onweer al te horen. Ik kroop dus mijn tent in en nog
geen vijf minuten later barstte het los: Wind, regen, bliksem... Een
goede test voor mijn gloednieuwe tent.
Mijn tent doorstond de test en de volgende ochtend kon ik met de bus
vertrekken naar het plaatsje Gura Humorului in noor-oost Roemenie.
Volgens de Lonely Planet zou dat een goed uitgangspunt zijn om wat
kloosters in de buurt te bezoeken.
Gura Humorului zelf bleek niet echt een aantrekkelijk plaatsje te
zijn; klein, stoffig en vol opgebroken wegen. Maar de kloosters die ik
gisteren heb bezocht (Voronets en Humor Monastry) maken het dubbel
goed. De kloosters zijn prachtig beschilderd, zowel van binnen als van
buiten. Het is jammer dat ik niet meer weet van alle Bijbelse
verhalen, anders zou ik er veel meer van kunnen begrijpen. Maar ik
krijg wel wat mee en ook zonder verhalen zijn de kloosters prachtig om
te zien. Ook de omgeving (dennenbomen, rozenstruiken, hier en daar een
in het zwart geklede non (wat moeten ze het warm hebben)) is prachtig
en rustgevend.
Na de kloosters te hebben gezien vertrek ik naar de zuidoever van de
rivier, waar je gratis kunt 'wildkamperen'. Erg wild is het niet, want
het terrein staat vol tenten en auto's, maar het is een goede
mogelijkheid om mijn tent te laten drogen en de nacht gratis door te
brengen. Voor mijn tent, met een kampvuurtje en uitzicht op de rivier
en op de achtergrond een heuvellandschap wachtte ik tot het donker
werd en ik kon gaan slapen.
Vanochtend, na een nachtrust gestoord door een hond die het nodig vond
om naast mijn tent naar zijn soortgenoten een kilometer verder te
blaffen, deed ik het rustig aan en ontbeet ik aan de rivier, in het
zonnetje. Na mijn spullen ingepakt te hebben vertrok ik naar het
centrum, om vanaf daar een bus of trein naar Suceava te pakken. Dat
ging niet zo soepel als gehoopt, want de eerste bus ging pas om twee
uur. Ik wachtte dus in het busstation, samen met een Fransman die ook
moest wachten op zijn bus. De bus kwam aan en terwijl ik snel mijn
spulletjes bij elkaar pakte reed hij weer weg. Balen met een grote B,
want ik had geen zin om nog langer te wachten. Ik werd echter verwezen
naar de bushalte een eind verderop, van waaruit maxitaxi's zouden
gaan. Dat was niet echt het geval, maar ik kon wel een gezamenlijke
betaalde lift krijgen. Even later zat ik dus op de achterbank van een
auto, ingeklemd tussen een oud vrouwtje met een hoofddoek en
vriendelijke, dikke man, die ook allebei dezelfde kant uit moesten.
In suceava kocht ik een kaartje voor de nachttrein naar Brasov.
Nachttreinen zijn ideaal; het kost je geen hele dag reizen, het kost
je geen geld voor een slaapplaats en het is niet zo onnoemlijk heet.
Morgenochtend kom ik daar dus aan, ik hoop dat het zo mooi is als
gezegd word. Ik weet nog niet precies wat ik de komende dagen ga doen,
misschien dat ik het kasteel van Bran wil bezoeken, maar dat schijnt
wel erg toeristisch te zijn. In elk geval wil ik proberen of ik de
Moldoveanu, de hoogste berg van Roemenie, kan beklimmen. Daarvoor ga
ik over een paar dagen naar het plaatsje Victoria, dat volgens de
Lonely planet een logische basis is voor tochten in het
Fagaras-gebergte.
Dat was het voor vandaag, geen zorgen, want het gaat allemaal prima.
Overigens heb ik ook geen fosfor-vergiftiging opgelopen, hoewel ik
tijdens dat ongeluk wel akelig dicht in de buurt zat.

Tot slot nog een liedje dat in mijn hoofd blijft hangen:

Ik heb mijn wagen volgeladen vol met oude wijven
Toen we op de markt kwamen, begonnen ze te kijven
Nooit meer zal ik van mijn levensdagen oude wijven op mijn wagen dragen,
Hop paardje, Hop.

Ik heb mijn wagen volgeladen vol met jonge meisjes
Toen we op de markt kwamen, zongen ze als sijsjes
Altijd zal ik van mijn levensdagen jonge meisjesop mijn wagen dragen,
Hop paardje, Hop.