Albanie

In Kosovo heb ik in plaats van een dag Peja toch besloten in Prishtina te blijven. Mijn intentie was om een oud klooster in de buurt te bezoeken, maar door het volledig ontbreken van elke vorm van informatie is het me niet gelukt de juiste bus te vinden. Ik had natuurlijk rond moeten vragen, maar ik voel me hier nogal aangestaard als blonde vrouw alleen en daar word ik erg verlegen van. Ik weet best dat het allemaal niet kwaad bedoeld is, maar Albanezen (/Kosovaren) hebben allemaal een donker uiterlijk met schijnbaar gefronsde wenkbrauwen waardoor ze continu lijken te zeggen: wat moet je hier? Dat heb ik eerder in Albanie al eens ervaren -en daar ook ervaren dat een zo goed mogelijk 'tungjatjeta' iedere blik doet veranderen in een hartelijke glimlach-, maar ik moet nog even acclimatiseren.
Vandaar dat ik de dag besteed aan koffie op een groot en druk terras, wat me erg goed bevalt. En verder loop ik door de stad, waar gegrillde mais wordt verkocht en op iedere straathoek burek of kebab te krijgen is voor een paar grijpstuivers. Meermalen zie ik auto's luid claxonnerend rondrijden met de kosovaarse en albanese vlag. En inderdaad zie ik het standbeeld van Clinton, dat vanaf een straathoek de bevolking vriendelijk toejuicht.
De volgende dag vertrek ik met de bus naar Prizren. Eigenlijk mis ik de bus, maar gelukkig hebben chauffeurs hier niet (zoals in nederland vaak wel) de onhebbelijke eigenschap om weg te rijden als ze je rennend zien aankomen. In tegendeel; hier wordt oogcontact gezocht met elke wandelaar die de eerste twee kilometer van de reis langs de weg loopt. Overtuigend ja schudden betekent dat er gestopt wordt, en dus zit ik erg vlot in de bus naar Prizren.
Daar aangekomen vraag ik aan de stationsschef hoe laat de bus naar Tirana vertrekt, want ook hier is van informatie geen spoor. Ik heb tot 18.00 de tijd om de stad te bekijken en dat is dan ook precies wat ik doe.
Prizren is prachtig; duidelijk sterk beinvloed door het Ottomaanse rijk (ofwel de Turken) en ontzettend gezellig, met terrasjes aan de rivier, op het centrale pleintje en in iedere straat. Bovenop een hoge heuvel liggen de de resten van een oud fort, vanaf waar je een prachtig uitzicht over de stad en de omringende bergen hebt. Ik word aangesproken door een jongen van mijn leeftijd, waarmee ik koffie drink. Daarna word ik welhaast een museum ingetrokken dat eigenlijk voornamelijk vol staat met oude troep, maar juist daarom wel bekoort.
De bus naar Tirana mis ik, omdat hij niet op het station blijkt te stoppen, maar alleen langs de kant van de weg waar het station aan ligt, nog geen 50 meter verderop. Waarom het ding niet gewoon een stukje verder rijdt is mij een raadsel. Gelukkig is er om 19.00 ook een bus en kan ik dus op weg naar Tirana.
De weg naar Tirana is recentelijk vernieuwd, maar nog niet helemaal af. Vandaar dat een prachtig, westers, glad wegdek af en toe plaats maakt voor een stoffig, hobbelig, Albanees zandpad. Desalniettemin zijn we rond 11 uur in Tirana, terwijl we onderweg nog uitgebreid de tijd hebben genomen om wat te eten en te drinken.
Het hostel wat ikin Tirana had uitgezocht blijkt jammer genoeg overvol. Gelukkig blijken -zo blijkt na wat telefoontjes- ook alle andere hostels volgeboekt te zijn, zodat ik mijn matje in de tuin mag uitrollen en in dit hostel te gast mag zijn. Gelukkig maar, want het is een heerlijke plek. Een ruime villa met een veranda, een terras, fruitbomen en twee aanloopkatten die je ontbijt stelen als je even niet oplet. Een ware oase in de kakafonie van claxonnerende auto's, zwerfhonden, te verkopen kippen, trommelende straatjeugd, pakezels, schreeuwende busschauffeurs, jaren 90 cafe-muziek, wegwerkzaamheden en wat deze stad zoal meer te bieden heeft. Tirana is een bende, maar ik vind het er prachtig. Het is nu al weer heel anders dan twee jaar geleden en ik zag zelden een stad met zoveel leven. Het is moeilijk te geloven dat het onderdeel is van Europa, je zou het eerder associeren met delen van Azie, vermoed ik.

Goed, ik heb er genoeg van. Over Tirana, Flavio Reppi, Kruja, Saranda, zwerfkoeien, Butrint en Gjirokaster vertel ik later wel. Nu ga ik slapen, want ik moet morgen de boot naar Corfu. En een vliegtuig naar Nederland. Naar huis....