Kosovo-transfer

Ik had in Belogradchik een leuke avond met Alexia, die me alles vertelde wat ze wist van Bulgrije. Het is leuk om te zien hoe ze haar best doet om te integreren in een stad waarin de meeste mensen hun hele leven blijven. Ze doet haar best om de taal te leren en het lukt aardig; haar 'Yes' is onbedoeld volledig vervangen door 'Da'.
Belogradchik heeft naast zwerfhonden ook zwerfpaarden, zwerfezels en zwerfgeiten die vooral 's avonds de straten bevolken. Bovendien zijn er op verschillende plekken verborgen paadjes die naar prachtige uitzichtpunten leiden over het dal vol vreemde rotsformaties waarboven Belogradchik gelegen is. Met zonsondergang is het allemaal erg mooi.
De volgende dag vertrek ik vroeg naar Sofia. Voor mij in de bus zit een man die op weg is naar Salzburg. Hij wil maar al te graag zijn Engels oefenen en kletst me de oren van het hoofd. In Sofia helpt hij me door het oerwoud van busmaatschapijen: Niets is hier centraal geregeld, er zijn tientallen bedrijven die busreizen aanbieden naar alle uithoeken van binnen- en buitenland. Alle uithoeken, behalve Kosovo. Ik moet inderdaad via Skopje reizen. Om niet 's avonds laat aan te komen besluit ik deze dag in Sofia te blijven en de voglende dag vroeg naar Skopje te vertrekken. Vroeg opstaan doe ik toch al elke dag; geen probleem.
En dus besteed ik de dag met het eindelijk eens beter bekijken van Sofia. Ik ben hier al twee keer eerder geweest, maar ben nooit verder gekomen dan de niet te missen Aleksander Nevski-kerk en het busstation. Ook begeef ik me naar de kapper, omdat mijn haar ondraaglijk lang geworden is (ondraaglijk! een paar maanden geleden was het minstens drie keer zo lang!). Bij gebrek aan een pauperkapper kom ik terecht bij een heuse stylist, voor een fractie van de prijs in Nederland. Ik geef hem vrij spel, zolang hij mijn haar maar niet jongensachtig kort knipt (Ik moet nog bij Douwe op visite volgende week!). En dus loop ik inmiddels met een perfect gestylede coup rond, waardoor ik er helemaal niet meer uitzie als een stoere en onafhankelijke reiziger, maar als een schattig en hulpbehoevend, naief meisje. Goed; dat is overdreven, maar mijn nieuwe look (waarover ik anderszins best tevreden ben) draagt niet erg bij aan het beeld dat ik op reis graag uitdraag -namelijk dat ik, ondanks het feit dat ik alleen reis, niet perse behoefte heb aan hulp en gezelschap van een willekeurige man-. Gelukkig kan ik nog steeds in vijf talen zeer beslist "Nee" zeggen en daarbij overtuigend knikken -zoals het hier hoort-, dus komt het allemaal in orde.
Vandaag ben ik dan met de bus naar Skopje gereisd. De aansluiting met de bus naar Prishtina kon niet beter, dus erg vlot reed ik Kosovo binnen. In eerste instantie was de bus vanaf Skopje leeg; de meeste passagiers stappen pas in in het noordelijke gedeelte van de stad, waar -dat leerde ik eerder al- de moslim/albanese populatie zich voornamelijk ophoudt. De sfeer is erg gemoedelijk; er wordt fanta en snoep rondgedeeld (net een schoolreisje) en een jongen deelt Dvd's uit met een documentaire in shqip (=albanees) over de islam (denk ik tenminste). Als de bus langzamerhand wat leger raakt worden ik en een andere (Amerikaanse) toerist op ereplekken vooraan in de bus gezet; zo kunnen we beter zien waar we heen gaan. Het is prachtig: uit deze mannen spreekt dat ze hun land prachtig vinden, ookal is het in feite een enorme bende -in de ogen van een westerling-. Dat staat in enorm contrast met de mensen in Oekraine, die om de haverklap roepen dat hun land niets waard is.
In Prishtina heb ik moeite met het vinden van mijn slaapplaats; straten lopen hier schots en scheef en straatnaambordjes zijn zeldzaam. Bovendien zijn de namen van de straten veelal recentelijk veranderd -er is hier zelfs een Bill Clinton straat" . Ik heb eens een documentaire gezien over taxichauffeurs, ambulancebroeders en postbezorgers in Kosovo. Die hebben zo hun eigen manieren om hun werk te doen.
Prishtina is niet erg mooi. Het is er druk en stoffig, verder staan er een aantal moskeeen en een badhuis dat opgeknapt wordt. Zeker een op de tien auto's is van buitenlandse afkomst; er zijn erg veel mensen uit verschillende landen die hier helpen aan de (weder)opbouw van Kosovo. Dat is interessant en hoopvol om te zien, maar de eerste graffiti die vraagtekens plaatst bij de bemoeienis van EULEX heb ik ook al gezien. De situatie hier is natuurlijk enorm complex en ik weet er in feite maar weinig van -al weet ik meer dan de Australiers die ik vanavond in het hostel sprak. Die begrepen niet waarom Clinton en Blair hier zulke helden waren. Blair heb ik hier afgebeeld gezien op een poster met de tekst "A leader. A Friend. A Hero.". Van Clinton schijnt er -uiteraard op zijn eigen straat- een standbeeld te staan. Het is bijzonder om hier in deze tijd te kijken!
Algoed, morgen meer zien van Kosovo. Waarschijnlijk ga ik een middag naar Peja (voorheen Pec, maar dat is Servisch en dus verleden tijd ;)).

Liefs!