Moldavie/Transdnistrie
Door: Go
31 Juli 2010 | Moldavië, Chisinau
Lieve mensen,
Inmiddels bevind ik me al een aantal dagen in Moldavie. Dat was niet helemaal de planning, maar soms lopen dingen anders dan je dacht.
Vanaf Odessa rijden er geen treinen naar Chisinau, omdat het deel van Moldavie dat ten oosten ligt van de Dnistr-rivier een afgescheiden gedeelte is dat momenteel elk treinverkeer onmogelijk maakt. Zodoende reis ik met de bus en bovendien om 'transdnistrie' heen. De reis duurt zes uur, terwijl er hemelsbreed nog geen 200 km tussen Odessa en Chisinau ligt.
Moldavie is wat je er geografisch gezien van zou verwachten: een mix tussen Roemenie en Oekraine. Ook hier drinkt men veelvuldig Kvas, er wordt door veel mensen Russisch gesproken en het 'Soviet-gehalte' is (zeker in Transdnistrie) hoog. De meest gesproken taal is hier echter (tot mijn grote plezier) Roemeens, de mensen zijn bijzonder behulpzaam en het gehalte mooie vrouwen is hier duidelijk minder hoog. Moldavie is een land met veel verdeeldheid, dat spreekt alleen al uit het feit dat er -naast transdinstrie- nog een autonoom gebied is: Gagauzie (helemaal een vreemd verhaal, want hier wonen etnische Turken die Russisch spreken en Christen zijn). Er wordt veelvuldig reclame gemaakt voor het eigen vaderland: 'Hou van je land, Hou van je taal!' is een van de leuzen die ik tegenkwam op een reclameposter.
Opnieuw beland ik (met een stokoude trolleybus die halverwege kapot gaat) in een hostel vol leuke, interessante reizigers met wie ik ervaringen en verhalen uitwissel. Omdat Moldavie zo'n klein en in feite onbeduidend land is komt hier een specifieke groep reizigers, die geinteresseerd is in deze streken en de bijbehorende cultuur. De helft is onderweg naar Oekraine, de andere helft naar Roemenie. Niemand heeft Moldavie als doel opzich gekozen.
Het gebrek aan medewerking van de loketmedewerksters in Oekraine is niet alleen mij opgevallen: iedereen blijkt hiermee ervaring te hebben. We komen tot de conclusie dat het in die cultuur niet vreemd is om 'Njet' te antwoorden op een moeilijke vraag, gewoon omdat dat makkelijker is. Ook het probleem met onvindbare hostels blijkt voor iedereen hetzelfde. Dat komt doordat het erg lastig is in Oekraine een vergunning te krijgen om te adverteren, zonder dat je als hotel geregistreerd staat -en daarvoor ook moet betalen. Dat verbaast me overigens niets; bureaucratische rompslomp hebben ze in Oost-europa in enorme hoeveelheden.
Na een avond vol mooie verhalen en goedkope (maar goede!) Moldavische wijn neem ik de volgende dag de bus naar Tiraspol, de hoofdstad van Transdnistrie. Een beetje spannend vind ik het wel, want er doen allerlei spookverhalen de ronde over de autoriteiten, die het niet zo hebben op westerse toeristen, maar wel op westers geld.
Het valt echter ontzettend mee; de grensovergang is er een zoals velen: paspoort laten zien, immigratieformulier invullen, vriendelijk lachen naar de norse beambte en klaar.
Tiraspol zelf is eigenlijk helemaal niet zo interessant, vind ik. Het ziet eruit als ieder willekeurig communisten-stadje in oost-europa (dus vol beton), er rijden wat oude lada's rond en er valt weinig te beleven. Wel hangen her en der vlaggen met hamers en sikkels, is Lenin hier nog veelvuldig te bewonderen en staat er middenin de stad een legerpost.
De mensen zijn erg vriendelijk en vinden het klaarblijkelijk heel erg leuk dat ik hier als westerling kom kijken. Zelf vind ik het wat minder leuk, vooral omdat ik me eigenlijk niet zo fit voel. Ik heb last van mijn keel en mijn benen voelen aan als pap. Toch vind ik dat ik rond moet kijken, dus ik slenter wat over de markt (waar ze kapotte brillen, lege jampotten en één schoen verkopen) en ga met de trolleybus naar Bender, een stad een paar kilometer verderop. Vanaf daar neem ik de bus terug, want ik voel me echt niet zo goed.
Ik duik dan ook meteen mijn bed in en doe de hele middag en nacht een poging tot slapen, wat niet erg goed lukt omdat ik inmiddels amper nog kan slikken en vreselijke hoofdpijn en koorts heb.
De volgende dag begin ik met wat thee, een ibuprofen en een uurtje slaap, waarna ik weer enigszins in goede doen ben. Ik maak er een erg kalme dag van in Chisinau, want als ik nu niet rust blijf ik waarschijnlijk ziek. Ik ga vroeg naar bed, maar ben 's ochtends (vandaag!) nog steeds niet helemaal fit.
Daarom blijf ik vandaag nog maar in Chisinau, ik doe weinig. Dat is niet erg, ik heb de tijd en een beetje rust halverwege de reis is geen slecht idee. Het hostel is fijn, de mensen zijn vriendelijk en ze hebben hier twee katten, dus een ideale plek om op krachten te komen. Ik ga er van uit dat ik morgen weer fit ben en vertrek dan naar Roemenie; Iasi. Daar begint dan weer de Balkan; bekend terrein. Het is er beduidend anders dan in de voormalige Soviet-unie en ik heb er zin in, al ben ik nu wat lusteloos.
Ik houd jullie op de hoogte!
Liefs,
Go.
Inmiddels bevind ik me al een aantal dagen in Moldavie. Dat was niet helemaal de planning, maar soms lopen dingen anders dan je dacht.
Vanaf Odessa rijden er geen treinen naar Chisinau, omdat het deel van Moldavie dat ten oosten ligt van de Dnistr-rivier een afgescheiden gedeelte is dat momenteel elk treinverkeer onmogelijk maakt. Zodoende reis ik met de bus en bovendien om 'transdnistrie' heen. De reis duurt zes uur, terwijl er hemelsbreed nog geen 200 km tussen Odessa en Chisinau ligt.
Moldavie is wat je er geografisch gezien van zou verwachten: een mix tussen Roemenie en Oekraine. Ook hier drinkt men veelvuldig Kvas, er wordt door veel mensen Russisch gesproken en het 'Soviet-gehalte' is (zeker in Transdnistrie) hoog. De meest gesproken taal is hier echter (tot mijn grote plezier) Roemeens, de mensen zijn bijzonder behulpzaam en het gehalte mooie vrouwen is hier duidelijk minder hoog. Moldavie is een land met veel verdeeldheid, dat spreekt alleen al uit het feit dat er -naast transdinstrie- nog een autonoom gebied is: Gagauzie (helemaal een vreemd verhaal, want hier wonen etnische Turken die Russisch spreken en Christen zijn). Er wordt veelvuldig reclame gemaakt voor het eigen vaderland: 'Hou van je land, Hou van je taal!' is een van de leuzen die ik tegenkwam op een reclameposter.
Opnieuw beland ik (met een stokoude trolleybus die halverwege kapot gaat) in een hostel vol leuke, interessante reizigers met wie ik ervaringen en verhalen uitwissel. Omdat Moldavie zo'n klein en in feite onbeduidend land is komt hier een specifieke groep reizigers, die geinteresseerd is in deze streken en de bijbehorende cultuur. De helft is onderweg naar Oekraine, de andere helft naar Roemenie. Niemand heeft Moldavie als doel opzich gekozen.
Het gebrek aan medewerking van de loketmedewerksters in Oekraine is niet alleen mij opgevallen: iedereen blijkt hiermee ervaring te hebben. We komen tot de conclusie dat het in die cultuur niet vreemd is om 'Njet' te antwoorden op een moeilijke vraag, gewoon omdat dat makkelijker is. Ook het probleem met onvindbare hostels blijkt voor iedereen hetzelfde. Dat komt doordat het erg lastig is in Oekraine een vergunning te krijgen om te adverteren, zonder dat je als hotel geregistreerd staat -en daarvoor ook moet betalen. Dat verbaast me overigens niets; bureaucratische rompslomp hebben ze in Oost-europa in enorme hoeveelheden.
Na een avond vol mooie verhalen en goedkope (maar goede!) Moldavische wijn neem ik de volgende dag de bus naar Tiraspol, de hoofdstad van Transdnistrie. Een beetje spannend vind ik het wel, want er doen allerlei spookverhalen de ronde over de autoriteiten, die het niet zo hebben op westerse toeristen, maar wel op westers geld.
Het valt echter ontzettend mee; de grensovergang is er een zoals velen: paspoort laten zien, immigratieformulier invullen, vriendelijk lachen naar de norse beambte en klaar.
Tiraspol zelf is eigenlijk helemaal niet zo interessant, vind ik. Het ziet eruit als ieder willekeurig communisten-stadje in oost-europa (dus vol beton), er rijden wat oude lada's rond en er valt weinig te beleven. Wel hangen her en der vlaggen met hamers en sikkels, is Lenin hier nog veelvuldig te bewonderen en staat er middenin de stad een legerpost.
De mensen zijn erg vriendelijk en vinden het klaarblijkelijk heel erg leuk dat ik hier als westerling kom kijken. Zelf vind ik het wat minder leuk, vooral omdat ik me eigenlijk niet zo fit voel. Ik heb last van mijn keel en mijn benen voelen aan als pap. Toch vind ik dat ik rond moet kijken, dus ik slenter wat over de markt (waar ze kapotte brillen, lege jampotten en één schoen verkopen) en ga met de trolleybus naar Bender, een stad een paar kilometer verderop. Vanaf daar neem ik de bus terug, want ik voel me echt niet zo goed.
Ik duik dan ook meteen mijn bed in en doe de hele middag en nacht een poging tot slapen, wat niet erg goed lukt omdat ik inmiddels amper nog kan slikken en vreselijke hoofdpijn en koorts heb.
De volgende dag begin ik met wat thee, een ibuprofen en een uurtje slaap, waarna ik weer enigszins in goede doen ben. Ik maak er een erg kalme dag van in Chisinau, want als ik nu niet rust blijf ik waarschijnlijk ziek. Ik ga vroeg naar bed, maar ben 's ochtends (vandaag!) nog steeds niet helemaal fit.
Daarom blijf ik vandaag nog maar in Chisinau, ik doe weinig. Dat is niet erg, ik heb de tijd en een beetje rust halverwege de reis is geen slecht idee. Het hostel is fijn, de mensen zijn vriendelijk en ze hebben hier twee katten, dus een ideale plek om op krachten te komen. Ik ga er van uit dat ik morgen weer fit ben en vertrek dan naar Roemenie; Iasi. Daar begint dan weer de Balkan; bekend terrein. Het is er beduidend anders dan in de voormalige Soviet-unie en ik heb er zin in, al ben ik nu wat lusteloos.
Ik houd jullie op de hoogte!
Liefs,
Go.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
