Etappe 3: wijnregio

Nadat ik mezelf voorzien heb van de nodige khachapuri (kaasbrood) en koffie op een terras in Signagi besluit ik e.e.a. maar eens te verkennen. Mijn zoektocht begint bij het tourist info center, waar een vriendelijke jongen me vertelt wat er zoal te zien is en waar te verblijven. Onmiddelijk komt er een wat oudere man toegesneld om me met een grote lach voor te stellen aan de jongen, en te verkondigen dat hij niet getrouwd is. Hiep hoi, wat een geluk! De jongen lacht beschaamd en probeert uit te leggen dat hij heus niet... en dat ik maar niet op zijn vriend moet letten, maar uiteindelijk blijkt het nog best lastig om het gesprek te beeindigen en mijn eigen weg te gaan.
In zijn algemeenheid is het toch wel weer opvallend hoe veel aandacht je trekt als alleen reizende westerse vrouw. Dat ik ook nog blond bent helpt daar niet bij, en al voel ik me nooit op een vervelende manier lastiggevallen, het zou soms toch wel fijn zijn om wat meer op te kunnen gaan in de massa.
Enfin, ik wandel wat door de oude straatjes van Signagi en geniet van het voortreffelijke uitzicht over de vallei, dat vooral vanaf de muren van de citadel adembenemend is. Ik overweeg een bivak te maken in een van de torens van de citadel, maar besluit eerst de avond af te wachten. Signagi zit vol guesthouses, dus overnachting is geen probleem.
Bovenop de heuvel is een klein kerktorentje, waar ik een groepje mannen tref die zo te zien een flinke wijnproeverij begonnen zijn. Ze spreken allerlei verschillende talen, en nieuwsgierig naar zowel hun samenstelling als het uitzicht vanaf de toren klim ik de trap op naar boven.
Het uitzicht is schitterend, en de mannen spreken Pools, Duits, Engels en Georgisch. Een van hen biedt me een glas amberkleurige wijn aan om te proeven en legt me uit dat een tweetal poolse wijnimporteurs op bedrijfsbezoek is bij een aantal lokale wijnboeren. Vandaar de proeverij, om de nieuwste producten te testen en de stand van zaken te bespreken.
Na de proeverij word ik uitgenodig om mee te gaan naar het laatste bedrijfsbezoek op een wijnboerderij in het dal een paar kilometer verderop. De eigenaar -Nika- is deeltijd kunstenaar (beeldhouwer) in Duitsland, maar spendeert zijn zomers aan het maken van natuurlijke en ongefilderde wijnen volgens eeuwenoude Georgische traditie.
Hij laat ons zijn wijnvelden zien en vertelt wat de voordelen zijn van natuurlijk verbouwen: door gras te laten groeien tussen dedruivenplanten worden die beschermd tegen de hitte, wat in een heet jaar als dit tot gevolg had dat hij als een van de weinigen in zijn dorp een overlevende wijngaard had.
De druiven die er van zijn velden komen verzamelt Nika in een metersdiepe aardewerken kruik in de grond. Hetgistingsproces verloopt daarna vanzelf, maar de druiven moeten elke dag een paar keer flink worden omgeroerd om de vergisting gelijkmatig te laten verlopen.
Aangekomen bij de wijnkelder-annex-zomerwoning van Nika fluistert een van de Polen me toe: Het is hier een bende, maar daar moet je niet op letten: de man is een ware artiest! Schijnbaar heeft zijn wijn uit 2010 vorig jaar eenzilveren medaille op een of ander Pools wijnfestival gewonnen.
Inderdaad is het huis amper een huis te noemen. Er is een eenvoudige keuken en badkamer, geheel naar Nika's eenvoudige smaak ingericht, en de rest van de vertrekken ligt bomvol met allerhande rommel en onderdelen van projecten die nog moetenworden afgemaakt. Ook is een deel van de bovenverdieping nog onderconstructie.

Nadat alles bekeken is en de wijn geproefd is vertrekt het gezelschap richting Tbilisi. Ik word door Nika echter van harte uitgenodigd te blijven: hij heeft voldoende ruimte en ik kan samen met Patrick, die als vrijwilliger eentijdje op de wijnboerderij verblijft, helpen met van alles en nog wat.

Zodoende leid ik de volgende dagen het leven van een bohemien, roer ik wijnen, repareer ik hekken, schuur ik palen (en, jammerlijk, mijn eigen vinger), pluk ik peren, versjouw ik takkenbossen en proef ik alle wijnen in wording en alles wat Nika's huis nog meer te bieden heeft. Daarover later meer.